Lazaretoa eraikin isolatua da, eritasun infekziosoak dituzten gaixoak edo kutsaturik egon litezkeenak bakartzeko edota tratatzeko erabiltzen dena.[1] Historikoki gaixotasun kutsakorretarako erabili izan dira, legenarra edo tuberkulosia kasu, eta instalazio horietako batzuk giltzapekoak ziren, inolako zainketa medikorik eta osasungarritasunik gabe.

Milango lazzarettoa XIX. mendean.

Etimologia aldatu

Mendebaldeko gurutzatuek, XII. mendearen hasieran, musulmanen menpe zeuden Palestinako Leku Santuak askatzera joan zirenek, "San Lazaro" izeneko ordena erlijioso-militar bat sortu zuten legenardunen zaintzarako. Lur Santutik itzultzean, Luis VII.ak hartu zituen, Paristik gertu etxe bat eman zien, eta lazareto bihurtu zuten, hau da, legendunak zaintzeko ospitale bat.

Santu horren izena eman zitzaion, kristauek legenarri San Lazaroren gaitza esaten ziotelako. Izan ere, Lukasen Ebanjelioko (16:19-31) parabolan deskribatzen diren Lazaroren gorputzeko zauriak legenardunek zituztenekin lotu ziren.[2][3] Hortik sortu zen "lazareto" hitza, eritasun infekziosoren bat, eta bereziki legenarra, zuten gaixoak giltzapeturik zeuden ospitale edo etxe hura izendatzeko.

Horrela, Lukasen Ebanjelioaren parabolatik eratorriz, Lazaro eskaleen, legenardunen eta ultzerak edo larruazaleko gaixotasunak dituzten guztien zaindaritzat hartzen da.[4] Gainera, parabolako pertsonaiak Lazaro Betaniakoaren izen bera duenez, Maria eta Martaren anaia eta Jesus Nazaretekoaren laguna zena, biak nahastu ziren. Hala, Lazaro Betaniakoa ospitale, legenardun, erizain eta ehorzleen babesle bihurtu zen.[5]

Historia aldatu

Historikoki, kostaldeko hirietako portu batzuetan zeuden lazaretoak, berrogeialdian eta behaketan edukitzeko beste herrialde kutsatu batzuetatik zetozen ontziak eta pertsonak. Gune hesitu handi samarra izan ohi zen, itsasotik hurbil, eta berariaz eraikia salgaiak eta gaixoak jasotzeko, baita ontzietako ekipajeak jasotzeko ere, ezartzen zitzaien berrogeialdian.

Prebentzio lazaretoen funtzionamendu egokirako osasun erregulazio bat izan zuen lehen estatua Veneziako Errepublika izan zen XV. mendean, 1403an mota honetako lehen lazaretoa sortuz hiritik oso gertu zegoen uharte txiki batean.[6]

Lekuak aireztatuak ziren, non, ostatu eta biltegietarako eraikinez gain, ospitale bat eta espazio eta lorategi handiak zeuden.

Establezimendu horiek merkataritza-efektuak aurkitu, aireztatu eta purifikatzeko behar besteko gaitasuna eskaini behar zuten, batez ere, artileak, kotoiak eta mota guztietako ehunak mintzatoki batekin, berrogeialdian zeudenak kanpotik bisitan zetozenekin komunikatu ahal izan zitezen; baina behar bezalako banaketarekin, urruntze soziala mantendu ahal izateko.

Erreferentziak aldatu

  1. Lazareto. Euskaltzaindiaren Hiztegia, euskaltzaindia.eus (Noiz kontsultatua: 2024-1-25).
  2. Lk 16:19-31
  3. Rodriguez Toro, Gerzain. (2007). La lepra : imagenes y conceptos.. Editorial Universidad de Antioquia ISBN 978-958-655-998-0. PMC 777690547. (Noiz kontsultatua: 2020-12-02).
  4. Valle-Inclán, Ramón del, 1866-1936.. (2001-2002). Obra completa. Espasa-Calpe ISBN 84-239-4398-4. PMC 49653275. (Noiz kontsultatua: 2020-12-02).
  5. Goosen, Louis.. (D.L. 2008). De Andrés a Zaqueo : temas del Nuevo Testamento y la literatura apócrifa en la religión y las artes. Akal ISBN 978-84-460-1050-0. PMC 630772062. (Noiz kontsultatua: 2020-12-02).
  6. «Documento sin título» www.semm.org (Noiz kontsultatua: 2020-12-02).

Kanpo estekak aldatu