Hizkuntza klasiko
Hizkuntza klasikoa hizkuntza hil batzuk izendatzeko erabiltzen den esamoldea da. Hizkuntza horiek, hiztun-komunitate bateko ohiko komunikazio-hizkuntza gisa desagertu arren, oraindik ere ikasten eta erabiltzen dira helburu kultural bereziekin eta beren matrize-ezaugarriengatik hizkuntza-ikerkuntzarako xedeekin.
Europan, antonomasiaz, hizkuntza klasiko nagusiak latina eta antzinako greziera dira; sanskritoak, berriz, antzeko funtzioak bete ditu Indiako azpikontinentean eta haren ondoko eskualdeetan. Txinera klasikoa ere kultura-hizkuntza izan da Txinan, Japonian, Korean eta Vietnamen.[1] Amerikan maia klasikoan, nahuatl klasikoan eta kitxua klasikoan antzematen dira ezaugarri horiek.
Askotan, hizkuntza klasikoak neologismo zientifikoetarako eta bestelakoetarako lexemen eta formatzaileen iturri izaten dira. Grezierak, latinak, sanskritoak eta txinera klasikoak funtzio hori bete dute planetako hainbat eskualdetan. Antzina, sumerrera hizkuntza klasikoa izan zen Akadtar eta Babiloniar Inperioetan. Antzinako Egipton, egiptoera klasikoa ikasten jarraitu zuten, ahozko hizkuntza demotikoa izan arren.
Erreferentziak aldatu
- ↑ Sapir, Edward. (1921). Language: An introduction to the study of speech. New York: Harcourt, Brace and Company, 164 or. ISBN 4-87187-529-6..
Kanpo estekak aldatu
Datuak: Q949174
|
Artikulu hau hizkuntzalaritzari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. |