Alagir
Alagir (osetieraz: Алагир; errusieraz: Алаги́р) Errusiako Ipar Osetia-Alania errepublikako udalerria eta Alagirski barrutiko zentro administratiboa da. Tereken arroko Ardon ibaiaren ertzean dago, Vladikavkazetik 54 km mendebaldera. 2010ean 20.949 biztanle zituen[1].
Alagir Алагир Алагир | |
---|---|
hiri/herria | |
Administrazioa | |
Estatu burujabe | Errusia |
Errusiako errepublikak | Ipar Osetia-Alania |
Municipal district | Alagirsky District |
Urban settlement in Russia | Q19835661 |
Izen ofiziala | osetieraz: Алагир errusieraz: Алаги́р |
Jatorrizko izena | Алагир Алагир |
Posta kodea | 363240 |
Geografia | |
Koordenatuak | 43°02′30″N 44°12′38″E / 43.0417°N 44.2106°E |
Azalera | 23 km² |
Altuera | 1.253 |
Demografia | |
Biztanleria | 4.200 (1926) 12.648 (1939) 15.163 (1959) 18.161 (1970) 18.000 (1976) 19.007 (1979) 21.132 (1989) 23.200 (1992) 24.500 (1996) 23.700 (1998) 23.100 (2000) 22.700 (2001) 21.496 (2002) 21.500 (2003) 20.500 (2005) 20.300 (2006) 19.900 (2007) 19.700 (2008) 19.528 (2009) 20.949 (2010) 20.966 (2011) 20.709 (2012) 20.575 (2013) 20.399 (2014) 20.270 (2015) 20.211 (2016) 20.133 (2017) 20.043 (2018) 20.013 (2019) 19.737 (2020) 21.550 (2021) 21.315 (2023) Adierazpen errorea: Ustekabeko < eragileaAdierazpen errorea: Hitz ezezaguna "br" (2021) |
Informazio gehigarria | |
Sorrera | 1850 |
Telefono aurrizkia | 86731 |
Ordu eremua | UTC+03:00 |
Hizkuntza ofiziala | Osetiera eta errusiera |
Historia
aldatuMikhail Vorontsov printzeak sortu zuen hiria 1850ean, zilar eta berun meatze baten ondoan. Hasieran, metal galdategien inguruko kokaleku gotortu bat zen, meatze gune garrantzitsu bilakatu zena. XIX. mende amaieran errusiar eta georgiar langile ugari iritsi zen bertara. Errusiako Gerra Zibilean borroka bortitzak izan ziren eta georgiar biztanle asko hil zen. Leninek kontrairaultzaileei egotzi zizkien Alagirren gertatutako basakeriak, baina georgiarren iritziz osetiar erradikalak izan ziren errudunak.
Biztanleria
aldatu2010ean Alagirrek 20.949 biztanle zituen[1]. Osaketa etnikoari dagokionez, gehienak (%91,5) osetiarrak ziren, %5,6 errusiarrak eta %0,6 armeniarrak[2].