Taqiya
Islamiar teologian, taqiya edo taqiyya (arabieraz: تقیة, taqiyyah, euskaraz: «zuhurtzia, beldurra»)[1] jazarpen garaian fedearen disimulu edo ukatzea da[2] Islamaren adar guztiek onartzen dute, baina bereziki, xiiten artean inportantea da, hauek jazarpen asko pairatu baitute.[3] Xiitek kitman (arabieraz: كتمان, kitmān, euskaraz: «disimulu») diote. Suniten artean, berriz, litekeena izanda ere, ohiz kanpokoa da: soilik bizitza salbatzeko baimentzen dute (eta egoera honetan ere, martirio ohoragarriagoa da). Historian zehar, egoera askotan erabili behar izan dute: hasieran Mahomaren kideek eta errekonkista ondoren, moriskoek.[4]
Erreferentziak aldatu
- ↑ (Ingelesez) Stewart, Devin. (2014-1-8). «Dissimulation in Sunni Islam and Morisco Taqiyya» Al-Qanṭara 34 (2): 439–490. doi:..
- ↑ (Ingelesez) Walker, Paul E.. (2009). Taqīyah. in: The Oxford Encyclopedia of the Islamic World. Oxford: Oxford University Press ISBN 9780195305135..
- ↑ Momen, Moojan. (1985). An Introduction to Shi'i Islam. Yale University Press, 183 or. ISBN 978-0-300-03531-5..
- ↑ (Ingelesez) Stewart, Devin. Islam in Spain after the Reconquista. in: Teaching Materials. The Hagop Kevorkian Center for Near Eastern Studies at New York University.
Kanpo estekak aldatu
| Wikimedia Commonsen badira fitxategi gehiago, gai hau dutenak: Taqiya |
|
Artikulu hau erlijioari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. |
Datuak: Q954213
