Raymonde Arcier
Raymonde Arcier (Belac, Frantzia, 1939ko azaroaren 13a) artista feminista frantsesa da.
| Raymonde Arcier | |
|---|---|
| Bizitza | |
| Jaiotza | Bellac, 1939ko azaroaren 13a (84 urte) |
| Herrialdea |  Frantzia |
| Hezkuntza | |
| Heziketa | Vincennes University (en)  |
| Hezkuntza-maila | social studies (en) |
| Hizkuntzak | frantsesa |
| Jarduerak | |
| Jarduerak | artista |
| Genero artistikoa | arte feminista |
Biografia aldatu
Familia frantses apal batean sortu zen 1939ko azaroaren 13an, eta gerra-ostean hazi zen. 1970eko hamarkadaren hasieran, bulegoko langile bihurtu zen Parisen, eta, aldi berean, soziologia-ikasketak hasi zituen Vincenneseko Unibertsitatean.
Artista ibilbidea aldatu
Mugimendu feministarekin bat egin, eta, artista autodidakta gisa, objektu trikotatuak sortu zituen, sinbolikoki erakusteko emakumeak nola esklabo bihurtzen diren etxeko lanen bidez. Erosketa-poltsak, zoru-garbigailuak eta objektu guztiak handitu zituen, errepresentatzen dituzten lanen garrantzia nabarmentzeko. Jarduera hori eremu publikoa berreskuratzeko politika baten barruan kokatu zuen. Gero, burdinazko alanbrez puntua egiteko erabili zuen bere ezagutza. Espazio ofizialetan, oso gutxitan jarri zituen ikusgai bere lanak; aitzitik, presente egon zen, batez ere, ingurune feministetan eta eszena alternatiboan.
Idazketa eta collage plastikoak ere egin izan ditu. Au nom du Père (1977) lanean, umoreaz baliatuta, hiru metroko altuerako emakume monumental bat da, erosketak eta haur bat daramatzana.[1]
1970eko hamarkadan, Hessie Djuric-ek (goitizenez Hessie), MLACen konprometitutako ehungintzako emakume artistak, emakume artisten kolektiboei lagundu zien. 1978an, bere tailerrean lau artistaren lanak erakutsi zituen: Raymonde Arcier, Dorothée Selz, Caroline Lee eta Mathilde Ferrer.[2]
Aline Dallierrek dioenez, 1960ko hamarkadaz geroztik, Estatu Batuetako eta Europako emakume artistek obra brodatuak, josiak, ehunduak eta trikotatuak sortu zituzten, eta horiek agerian jarri zuten eskulangintza eta sormen-lana. Teknika horiek erabili zituzten adierazpide gisa, beren nortasuna berretsiz aldi berean. Raymonde Arcier mugimendu horretan kokatzen da.[3] 1976an, Aline Dallierrek ehungintzako artearen teknikak erabiliz eskultoreen lanarekin lehian ziren emakume artista hauek izendatzeko, "Penelope berriak" kontzeptua erabili zuen.
Raymonde Arcier Maison des sciences de l'homme argitaletxeko maketagile izan zen lehenik, eta, gero, fabrikazio-arduradun amaitu zuen.
Le Torchon brûle aldizkari feministaren argitalpenean, erredakzioan eta salmentan parte hartu zuen, 1971n.[4]
2017an, erakusketa kolektibo batean parte hartu zuen Parisko La Maison rouge-n.[5]
2018an, Georges Pompidou zentroak Au nom du Père bere lana erosi zuen, 68ko maiatzeko berrogeita hamargarren urteurrenaren karietara.[6]
Erakusketak aldatu
- 1973: La foire des femmes, Cartoucherie de Vincennes
- 1975: Espaces cousus, UNESCO, Paris
- 1976: Salon Féminie-Dialogue
- 1977: Xe Biennale de Paris, musée d'Art moderne[7]
- 1977: Reflets de la biennale de Paris, Maison de la culture, Ris Orangis
- 1978: Salon de la maille, Palais de Versailles
- 1978: La poupée Galerie Le poisson d'or, Auch
- 1978: Feminiche kuns, Exposition itinérante d'une année, Pays-Bas
- 1978: Raymonde Acier, Galerie Hétéroclite, Bordeaux
- 1979: Tours multiple, Musée d'Art moderne, Tours
- 1981: La Laverie, Paris
- 1981: Les passeuses de mémoire, Au lieu-dit, Paris
- 1982: Raymonde Arcier, Maison des sciences de l'homme, Paris
- 1983: Centre Sigma, Bordeaux
- 2017: L'Esprit français, contre-cultures 1969-1989, Paris - La Maison rouge[8],[1]
Argitalpenak aldatu
- Le Torchon brûle, numéro zéro, décembre 1970, et 6 numéros de mai 1971 à juin 1973; réédition éditions des femmes, 1982.
- Raymonde Arcier, L'héritage, Paris, Maison des Sciences de l'Homme, 1978
- Raymonde Arcier, La lecture, in Revue Europe, juin-juillet 1993[9]
- Raymonde Arcier, L'oncle, in L'effraction. Par delà le trauma, Monica Broquen et Jean-Claude Gernez (dir.), coll. Sexualité Humaine Paris, L'Harmattan, 1997, pages 15-28
Erreferentziak aldatu
- ↑ a b Laurent Wolf. (2017-03-18). «Vertige du sexe et batailles d’idées: voyage au cœur des contre-cultures françaises» Le Temps.
- ↑ «Actualités de quelques sorcières des années 1970 françaises - AWARE» AwareWomenArtists 2016-06-20.
- ↑ Diana Quinby. (décembre 2004). «De l'art du féminisme en France dans les années 1970» Bulletin des Archives du féminisme (8).
- ↑ Le Torchon Brûle. .
- ↑ L'Esprit français contre-cultures, 1969-1989. .
- ↑ Raymonde Arcier : Au nom du père - 8 octobre 2018 - L'ŒIL - n° 714. 8/10/2018.
- ↑ Jacques Michel. (1977). «La dixième biennale des jeunes artistes. Le retour au particularisme» Le Monde.
- ↑ «L'art subversif et l'esprit critique français à La maison rouge» France Info 2 mars 2017.
- ↑ Université Paris III-Sorbonne Nouvelle. Table(s) de la revue Europe. .
Bibliografia aldatu
- Implication féministe et processus créatif dans les années 1970 en France : Les Œuvres de Raymonde Arcier et Nil Yalter, dans Création au féminin: vol.2 Arts visuels, Dijon: Éditions . universitaires, p. 47-55.
- Aline Dallier-Popper, Art, féminisme, post-féminisme : un parcours de critique d'art, Paris, L'Harmattan, 2009, 213 p. (ISBN 978-2-296-06918-3, lire en ligne)
- Fabienne Dumont, Des sorcières comme les autres : artistes et féministes dans la France des années 1970, Rennes, PUR, 2014, 568 p. (ISBN 978-2-7535-3250-2)
Ikus, gainera aldatu
Kanpo estekak aldatu
Datuak: Q28873051
