Hipoxia (antzinako grezieraz: ὑπόhypó, "gutxiago" eta ὀξύς oxys, "oxigenoa") oxigeno urritasuna da, arnas gutxiegitasunaren ondorioetako bat, oxigenoaren presio plasmatiko arteriala 60 mmHg-tik beherakoa denean sortua: arnas gutxiegitasuna gertatzen denean, karbono dioxidoaren presio plasmatikoa altua, baxua edota normala izan liteke. Ez da gaixotasuna, alterazio funtzionala baizik.[1]

Hipoxia
Deskribapena
Motazantzu klinikoa
Espezialitateapneumologia
medical toxicology (en) Itzuli
Identifikatzaileak
GNS-10-MKGroupMajor.minor
GNS-9-MKxxx
GNS-10GroupMajor.minor
GNS-9xxx
MeSHD000860

Beraz, hipoxia arnas gutxiagotasunaren ondorio bat dela kontuan hartuz, oxigenoaren urritasunarekin guztiz lotuta dago. Urritasun hori ehun edota zeluletan agertzen da. Askotan, hipoxemia eta anoxemia nahasten dira, baina desberdinak dira:

  • Anoxemia hipoxia kasu larri bat da: hor, zeluletan oxigenorik eza nabaritzen da; hipoxian, ordea, urritasuna nabari da. Hortaz, desberdintasuna oxigenoaren kopuruan dago.
  • Hipoxemiari dagokionez, arterietan oxigenoaren presio plasmatikoa jaisten da, eta ez zeluletan edo ehunetan, hipoxiaren kasuan ez bezala.

Hori dela eta, hipoxia ehunetara edo zeluletara garraiatzen edota heltzen den oxigeno kopuruaren murrizketatzat har daiteke: oxigenoaren presio partziala jaistearen ondorioz gertatzen da, presio baxuko atmosferetan. Altuera handiko eremuetan ohikoa da: bertan, presio atmosferikoa itsas mailakoa baino txikiagoa denez, oxigenoaren presio partziala jaitsi egiten da eta, horren ondorioz, arnas urritasuna deritzona sortzen da eta, horri lotuta, hipoxia.

Erreferentziak

aldatu
  1. Ugarte Nuñez, Edurne. (2005). Patologia Orokorra. Elhuyar, 716-743 or. ISBN 978-84-92457-47-2..

Kanpo estekak

aldatu