Herritar-izen

Herritar-izen, demonimo edo jentilizioa toki bateko biztanleak izendatzeko erabiltzen den hitza da, jatorritzat duten toki hori abiaburu harturik; adibidez, donostiar, bilbotar, gipuzkoar, paristar, herbeheretar eta alemaniar herritar-izenak dira.

Ortografia

Herri edo auzo izenak euskaraz lehenengo letra larria eskatzen dute idazterakoan, baina herritar-izenek ez; letra xeheez idazten dira.

Euskaraz herritar-izenak herri edo auzoen izenak + -(t)ar atzizkia lotuz eraiki ohi dira: Lekeitio → lekeitiar Santutxu → santutxuar... Bizkaiko mendebaldean "-(o)ztar" erabiltzen da (getxoztar, leioaztar, erandioztar, bediaztar, zaratamoztar...), baina ez Bizkaia osoan.

Kanpo-estekak

Euskaltzaindiaren arauetan toponimiari buruzko dokumentu asko daude, toponimoekin batera, herritar-izenak nola eman adierazten da. Ikus, esaterako:

• Euskaltzaindia: 108. araua.Lapurdiko udal izendegia. (Onomastika).
• Euskaltzaindia: 122. araua. Nafarroa Behereko herri izendegia. I. (Onomastika).
• Euskaltzaindia: 128. araua. Nafarroa Behereko herri izendegia. II. (Onomastika).
• Euskaltzaindia: 133. araua. III. Nafarroa Behereko herri izendegia. (Onomastika).]
• Euskaltzaindia: 140. araua. Gipuzkoako herri izendegia. (Onomastika).
• Euskaltzaindia: 145. araua. Bizkaiko herri izendegia. (Herrien izenak + jentilizioak). herri izendegia. (Herrien izenak + herritar-izenak).
• Euskaltzaindia: 147. araua. Antzinako hirien euskarazko izenak.
• Euskaltzaindia: 150. araua. Arabako herri izendegia. (Onomastika).
• Euskaltzaindia: 155. araua. Nafarroako herri izendegia. (Onomastika).

• Datuak: Q217438

Artikulu hau zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz.