Korrosio: berrikuspenen arteko aldeak

Zenbait materialek korrosioa pairatzen dute airearekin kontaktuan egoterakoan baina beste material askotan korrosioa gertatzeko substantzia jakin batzuenganako kontaktu zuzena izan behar dute.  Korrosioa difusioz kontrolatutako prozesua denez eta materialen gainazaletan gertatzen denez, pasibazioa eta konbertsio kromatikoa bezalako prozesuen bitartez korrosioarekiko erresistentzia areagotu daiteke materialetan.

Korrosio galbanikoa gertatzen da bi metal ezberdin lotura fisiko edo elektrikoa dutenean eta elektrolito berean sartuta daudenean edo metal bera dagoenean kontzentrazio desberdineko elektrolitoan. Bikote galbanikoan, metal aktiboaren korrosioa gertatzen da eta metal nobleenaren korrosioa gertatzen da. Bi metal ezberdin aukeratzeko, serie galbanikoa aukeratzen da. Zinka erabili ohi da sakrifizio anodo bezala egitura altzairuekin. Gainera, korrosio galbanikoa garrantzitsua da industria maritimoan.

Material metalikoen artean, metal batzuek korrosioarenganako erresistentzia handiagoa dute beste batzuek baino.

* Pasibazioa: Pasibazioa metalen gainazaletan eratzen den  korrosio produktuen geruza ultrafinari dagokio. Pasibatutako geruzaren eta metalaren egiturak desberdinak dira. Pasibatutako geruza ez da beroketa gauzatu ondoren sortutako oxido geruza berdina, pasibatutako geruza deformatu edo erauzterakoan berriro ere agertzen den bitartean oxidatutako geruza ez da berriz ere konpontzen. Ingurugiroan, pH leun batean pasibatzen diren materialak aluminioa, altzairu herdoilgaitza, titanioa eta silizioa dira.

Tenperatura altuko korrosioa material baten degradazioa da beroarengatik. Korrosioaren forma ez galbaniko hau oxigeno edo sufre bezalako konposatuak dituen atmosfera beroan egotean. Adibidez, espazioan erabili beharreko materialak edo kotxeen motoreak zeinak denbora luzez egon behar dira tenperatura altu eta atmosfera oxidatzaile batekin kontaktuan.

Korrosio mikrobianoa, edo mikrobiologikoki eragindako korrosioa (MIC), normalean kimioautotrofoek eragindako edo larriagotutako korrosio mota bat da. Korrosio mota hau material metaliko zein ez-metalikoei aplika daitezke, oxigenoaren presentzian edo presentziarik gabe. Bakterio sulfato-erreduzitzaileak baldintza anaerobikoetan aktiboak dira, hidrogeno sulfuroa eratuz, eta sulfuroek eragindako tentsio-pitzadurak sortzen dira (sulfide stress cracking, SSC). Baldintza aerobikoetan, zenbait bakteria motek burdina burdin oxido eta hidroxidoetara zuzenean oxida ditzakete, eta beste bakterio mota batzuek sufrea oxida dezakete eta azido sulfurikoa eratu, sulfuro korrosio biogenikoa eraginez. Korrosio-produktuak dauden geruzetan kontzentrazio-zelulak eratu daitezke, materialaren korrosio lokalizatua (puntu jakin batean) eratuz.

MIC mota bat azeleratutako itsasbehera-korrosioa (accelerated low-water corrosion , ALWC) da, MIC mota oso kaltegarri bat da, itsasbeheraren alboan dauden altzairuzko zutabeei eragiten diotenak. Laranja koloreko lohi batek bereizten du, hau hidrogeno sulfuro usaina daukala azidoz tratatzean. Korrosio-abiadurak kasu honetan nahiko altuak dira eta altzairuaren korrosio-tarteak azkar gainditu daitezke, altzairuzko zutabeen apurketa goiztiarra eraginez. Zutabe kapadunak eta babes katodikoa dauzkatenak eraikuntza-unean ez dute ALWC-rik jasango. Zutabe desbabestuen kasuan, sakrifiziozko anodoak instala daitezke gune kaltetuetan, korrosio-prozesua inhibitzeko. Halaber, kaltetutako guneetan, anodo inerte bati korronte elektrikoa aplikatu ahal zaio geruza karedun bat eratzeko, materiala eraso gehiagotik babes dezan.

Material zeramiko gehienak pasiboak dira korrosioarekiko. Materialak ondo lotzen dituen lotura kimiko sendoak ez du ia energia kimiko askerik uzten egituran. Material zeramikoetan korrosioa ekiditzeko kaltzio oxidoa erabiltzen da materialak uretan duen solugarritasuna murrizteko.

Polimeroen degradazioak zenbait prozesu konplexu eta zenbaitetan gutxi azaldutakoak hartzen ditu. Orain arteko korrosio prozesu guztiekin alderatuz, polimeroek bide oso desberdinak jarraitzen dituzte korrosioari buruz hitz egiten denean. Polimeroek duten pisu molekular handiaren ondorioz, oso entropia aldaketa txikia irabazi daiteke polimero bat beste substantzia batekin nahasterakoan. Horregatik material polimerikoak nahiko disolbagaitzak dira.

Material polimerikoetan sortu daitekeen arazo bat materialaren puztea da. Hau gertatzean, molekula txikiak egituraren barnean infiltratu eta jatorrizko egiturak duen erresistentzia eta sendotasuna aldatu egiten du, zenbaitetan bolumen aldaketa nabariak sorraraziz. Beste alde batetik ordea, polimero askotan plastikotasuna igo edo jaisteko substantziak infiltratu egiten dira.

Material polimerikoen degradaziorik arruntena, polimeroen karbono katearen murrizketa da. Polimeroaren karbono katea murrizteko azaltzen diren mekanismoak oso ohikoak dira prozesu biologikoetan DNA-rengan duten efektua dela eta. Beste batzuen artean, erradiazio ionikoa (gehien bat izpi ultramorez burutua), erradikal askeak eta oxigenoa bezalako erradikal askeak beste batzuen artean. Lehenago aipatutako plastiko gehigarriek prozesu hauek moteldu ditzakete eta erradiazio ultramorea absorbatzen duen pigmentua izan daiteke polimeroaren karbono katearen apurketa ekiditzeko erabilitako teknika.

Beirek korrosioarekiko erresistentzia handia erakusten dute. Beirek urarenganako erresistentziaren ondorioz industria farmazeutikoan paketatze moduan asko erabiltzen diren materialak dira. Horretaz gainera bete zenbait gas edo likido erreaktiboekiko erresistentzia handia erakusten du.

Beirek ordea, “beiren gaixotasuna” deritzen arazoa aurkezten dute.Beiren gaixotasuna beiretan aurkitzen diren silikatoen korrosioaren ondorioz gertatzen da disoluzio urtsuetan. Bi mekanismoren bidez gertatzen da beiren korrosioa. Lehenik eta behin difusioz kontrolatutako lixibazioa eta beiraren egituraren disoluzio hidrolitikoa.