Elkarrekintza sinboliko: berrikuspenen arteko aldeak
Ezabatutako edukia Gehitutako edukia
No edit summary |
No edit summary |
||
1. lerroa:
'''Elkarrekintza sinbolikoa''' soziologiaren teoria nagusietakoa da eta 1930eko hamarkadaren inguruan sortu zen Chicagoko Unibertsitatean. Lotura handia du mikrosoziologia eta gizarte-psikologiarekin. Bere sorkuntzan egina izan zuten [[John Dewey]]-ren [[pragmatismo]], [[John Watson]]-en [[konduktibismo]] eta [[Georg Simmel]]-en soziologiak. Teoria honen oinarriak [[George Herbert Mead]]-en lanek, eta neurri apalagoan, [[Charles Horton Cooley]]-en eta [[William Isaac Thomas|W.I.Thomas]]-en lanek ezarri zituzten.
[[Herbert Blumerrek|Herbert Blumer]], Mead-en ikasle eta jarraitzaile, elkarrekintza sinbolikoaren terminoa 1937an finkatu zuen eta honela azaldu zuen: gizakiek gauzekiko edo besteekiko duten harremana beraien zentzu eta esanahian oinarritzen da. Esanahi hori gizarte elkarrekintzatik sortzen da, eta horri egiten zaion interpretazioak alda dezake<ref>RITZER, G.: Teoría sociológica contemporánea. McGrall-Hill. Madril. 1993. 217 or.</ref>.
Bi joera nagusien artean lehiatu da historikoki: psikologismoaren erredukzionimoa eta egituraren deterministmoa. Bere oinarriak aktoreak, ekintza eta elkarrekintza, prozesu bezala ulerturik, izan dira.
==Erreferentziak==
| |||