Dámaso Alonso: berrikuspenen arteko aldeak

▲'''Dámaso Alonso''' ([[Madril]], [[Espainia]], [[1898]] - [[1990]]) espainiar filologo eta poeta izan zen.

▲[[Menéndez Pidal]]en ikasle eta lankidea izan zen. Hizkuntza eta literatura espainiarrak irakatsi zituen Espainia, [[Alemania]], [[Ingalaterra]] eta [[Estatu Batu]]etako unibertsitateetan. Espainiako Errege Akademiako (Real Academia Española) zuzendaria izan zen, 1968tik 1982ra.

▲Ikertzaile eta kritikari gisa, garrantzi handiko lana egin zuen, hala [[hizkuntzalaritza]]n nola literaturaren alorrean. Berari zor zaio poesia barroko espainiarrari buruzko ikusmolde berria: ''Temas gongorinos'' (1927), ''La lengua poética de Góngora'' (1950) eta abar. Herri-poesia ere D. Alonsoren aztergaia izan zen. Halaber, [[Amado Alonso]]rekin batera, literatura-estilistika Espainiako literatura-ikerketan sartu zuen.

▲Poesiaren alorrean, [[27ko Belaunaldi]]ko olerkari-taldean kokatzen da. Bi aldi bereizten dira haren olerkigintzan. Lehenean, poesia hutsa landu zuen, [[Juan Ramón Jiménez]] eta modernisten eragina agertzen zuena: ''Poemas puros, poemillas de la ciudad'' (1921), ''El viento y el verso'' (1924). Bigarrenean, ''Oscura noticia'' ([[1944]]) liburuarekin hasia, gerraondoko espainiar literaturaren funtsezko obra sortu zuen: ''Hijos de la ira'' (1944). Berak poesia deserrotua deitzen zuena existentziala da: «mundua kaosa eta atsekabea da, eta poesia, ordena eta ainguraren bilaketa amorratua». ''Hijos de la ira'', bestalde, ankerkeria, injustizia, gorroto eta zuzengabekeriaren aurkako protesta-oihua da. ''Gozos de la vista'' izenburukoa ere garai hartakoa da. Gerora, beste zenbait obra idatzi zituen: ''Hombre y Dios'' ([[1956]]), ''Duda y amor sobre el Ser Supremo'' ([[1985]]) eta abar.

▲[[Kategoria:1898ko jaiotzak]]