Nazionalizazio

Nazionalizazioa lehen enpresa pribatuen esku ziren jarduera ekonomikoak estatuak bere gain hartzen dituen prozesua da. Nazionalizazioaren helburuak edota, besterik gabe, ideologia mailan ekonomian eskuhartze handiagoa izatea bilatzen duelako. Nazionalizazio-prozesu zabalenak ekonomia sozialistetan burutu dira, ideologia sozialistak ekoizpen-bitartekoen jabetza publikoak sustatzen duelako. Hala ere, merkatu-ekonomietan ere baliatu da nazionalizazioa, desjabetzapenez edo besterik gabe sektore publikoa zabalduz, estatuak garrantzizkotzat jotzen dituen jarduera ekonomikoak kontrolatu edota zerbitzu publikoak hobeto kudeatu asmoz.

Batzuetan prozesu honek jasotzen duenak konpentsazioren bat izaten du. Estatuak enpresa pribatuen edo estrategikotzat edo interes publikotzat jotzen diren sektore ekonomiko batzuen jabetza eta administrazioa bere gain hartzeko erabiltzen dituen xedapen eta eragiketen multzoa da nazionalizazioa. Nazionalizazioa pribatizazioaren aurkakoa da.

Nazionalizazio motak

Nazionalizazioa ideologia liberal eta kapitalistaren bidez

Kapitalismotik, liberalismoak ez du nazionalizazioa defendatzen, sustatzen edo praktikatzen porrotean dauden enpresa pribatuak direnean, hori merkantilismoa baita, eta inolaz ere ez merkatu librea. Estatuak bere gain hartzen du erreskatearen kostua, eta beraz, herrialdeko herritar guztiek, Estatuak, zor publikoa handitzen du.

Askotan, enpresa pribatuak porrot eginda daudelako erreskatatzen dira; izan ere, beren bolumenagatik, ezaugarriengatik edo eraginengatik, egokitzat jotzen da nazionalizatzea, liberalismo ekonomikoaren postulatuekin kontraesanean jarriz. Hala gertatu da, adibidez, Espainian, Rumasa enpresekin (1983) eta Espainiako banku-erreskatearekin krisi ekonomikoaren (2008-2014) ondorioz, Bankia erreskatatu behar izan baitzuten, porrot egin zuten beste finantza-erakunde askorekin batera.

Nazionalizazioa ideologia sozialista eta komunistaren arabera

Ekoizpen-bideak sozializatzea, kolektibizazio gisa ere deitua, ekonomia politikoari eta zientzia politikoari dagokienez, ekonomia oinarri sozialisten gainean egituratzeko edo berregituratzeko prozesuari deritzo, eta, oro har, ekoizpen-sistema bat ezartzearen bidez erabiltzen da, ekoizpena etekin pribaturako antolatu ordez, kapitalismoaren legeen eragiketaren amaierarekin batera. Modu garatuenean, sozializazioaren kontzeptuak diruaren amaiera eta finantza-balorazioa eta produkzio-prozesuaren kalkulua dakartza. Sozializazio terminoa, askotan, herrialde bateko industriaren eta enpresaren nazionalizazio gainjartzen da, nahiz eta ez den nahitaez sinonimo bat. Bestalde, ekoizpen-bideak sozializatzeak berekin ekar dezake jabetza pribatuko erregimen batetik estatuz kanpoko, komunitarioa edo kooperatibako erregimen batera pasatzea.

Honela dio, adibidez, Machajskik (1903): "Produkzio bitartekoen sozializazioak jabetza pribatuaren eskubidea eta fabriken eta lurraren kudeaketa pribatua ezeztatzea besterik ez du esan nahi. Industrialaren aurkako erasoetan, sozialistak ez ditu zuzendariaren eta ingeniariaren "ordainsariak" ukitzen”.

Ekoizpenaren sozializazioak estatu sozialistarentzat esan nahi duenaren, eta estaturik gabeko komunismoaren eta anarkokomunismoaren edo antzeko korronteen iritzien arteko kontrasteak eztabaida luzea eragin du prozesua zer den eta nola egin erabakitzeko.

Nazionalizazioa ideologia nazionalista eta faxistaren arabera

Nazionalizazioa, halaber, faxismoa, nazionalismoa eta gobernu totalitarioak bezalako ideologien bereizgarri den ekintza bat da (adibidez, Francisco Francoren diktadura). Nazionalismoan eta totalitarismoetan, nazionalizaziora jotzen da interes nazionalak babesteko argudioarekin.

Gobernu faxistek jabetza pribatua kontrolatu zuten, baina ez zuten nazionalizatu. Akademikoek ere adierazi zuten enpresa handiek gero eta lotura estuagoa garatu zutela Italiako eta Alemaniako gobernu faxistekin. Enpresa-liderrek gobernuaren helburu politiko eta militarrak babestu zituzten. Trukean, gobernuak bere aliatu komertzialen irabaziak maximizatzen zituzten politika ekonomikoak jarraitu zituen.

Hala ere, faxismoa ideologikoki sailkatzeko zailtasunak izaten dira, batez ere, espektro ideologikoaren posizio desberdinekin lotutako ideiak praktikan jartzen dituztelako; besteak beste, estatu indartsu eta gupidagabe batek ekonomia nazionalizatzea eta arautzea, balio tradizionalen goraipamena eta aberriaren nortasunaren garbitasuna eta eskulan esklaboa edo erdi-esklaboa erabiltzea enpresa pribatu aliatuen mesedetan.

Nazionalizazio nagusienak: Petrolerak eta Bankuak

Petrolioaren nazionalizazioa

Petrolioaren nazionalizazioa esaten zaio herrialdeetako gobernuek petrolioaren erauzketa pribatua izateari uzteko gauzatzen dituzten politikei. Modu horretan, Estatuak eskubidea du baliabide horren esportazioengatik lortutako irabaziak ustiatzeko eta horien gehiengoaren edo guztizkoaren kontrola lortzeko, sarritan bere beharretarako.

Dourian Ekialde Ertainerako Platts editoreak zehaztu zuenez (2007), petrolio erreserben estimazioak alda daitezkeen bitartean, politika petrolio horniduraren ekuazioan sartu da orain. "Herrialde batzuk sarrera debekatzen ari dira. Herrialde horiek beraien erreserbak partekatzeari uko egiten diote orain". PFC Energy aholkularitza-enpresa estatubatuarraren arabera, munduko petrolio eta gas erreserben % 7 soilik daude atzerriko konpainiei sektorean inbertsioak egiteko aukera ematen dieten herrialdeetan. % 65 Estatuko konpainia publikoen esku dago, hala nola Saudi Aramco konpainiaren esku Saudi Arabian, Pemex enpresaren esku Mexikon edo PDVSA enpresaren esku Venezuelan. Brasilen (Petrobras) edo Errusian (Gazprom), esaterako, petrolio erauzketa monopolizatuta dute, baina petrolio erraldoietan kapital pribatua sartzen uzten dute, nahiz eta Estatuak bere gain hartu konpainien kontrola. Beste kasu batzuetan, Norvegian adibidez, Estatuak, enpresa pribatuei erauzketa baimentzen dien arren, petrolioaren industrian esku hartzen du, Estatuaren partaidetza nagusia duten enpresa boteretsuen bidez. Norvegiako Statoil konpainaren irabaziak, adibidez, Norvegiako Gobernuko Pentsio Funts subiranoan uzten dira. Azken praktika hau beste petrolio herrialde batzuek ere erabiltzen dute.

PFCren ikerketak (2007) aditzera eman zuenez, Mexiko, Venezuela, Iran, Irak, Kuwait eta Errusian ahalmen gehikuntzak mugatzen ari direnak faktore politikoak dira. Saudi Arabia ere hedatzeko ahalmena mugatzen ari da, baina bere buruari ezarritako muga dela eta, beste herrialde batzuetan ez bezala. Petrolio-esploraziorako atzerriko inbertsiorako aukera ez izatearen ondorioz, ExxonMobil bezalako petrolio-enpresa pribatu handiek ez dute aztarnategi berriak aurkitzeko inbertsiorik egiten, Exxonek 1981ean egin zuen bezala, petrolioaren prezioak maximo historikoetara iritsi ziren une batean.

Petrolioaren nazioanalizazioa Iranen

Iran, mundu mailan petrolioa esportatzen duen liderretako bat dena, hurrengo hamarkadan herrialde inportatzaile bihur daiteke, eskariaren hazkundearen eta ekoizpenaren hazkunde motelaren ondorioz. Irango biztanleria, frogatutako munduko bigarren petrolio erreserba izanik, haserretu egin zen bere gobernuak petrolioa bi orduko abisu batekin mugatu zuenean. Fintzeko ahalmen mugatua duenez, gasolinaren erabilera indargabetu egin da. Petrolioa eta gasolina mugatu eta gutxira (horrek eskaria % 20 eta % 30 artean murriztu zuen), gasolinarekin bakarrik funtzionatzen duten automobilak jada ez zirela ekoitziko iragarri zen.

Petrolioaren nazioanalizazioa Mexikon

Mexikok 1938an nazionalizatu zuen bere petrolio industria, eta inoiz ez da pribatizatu, atzerriko inbertsioa murriztuz. Mexikoko Cantarell konplexu erraldoia gainbehera hasi zenetik, Pemex petrolio konpainiak oposizio politiko handia egin du Mexikoko petrolioaren eta gasaren sektore energetikoak atzerriko parte-hartzeari irekitzeko. Aditu askok uste dute Pemexek ez duela bere kabuz ur sakonetan petrolio aktiboak garatzeko gaitasunik, baina hori egin behar du Mexikon petrolio ekoizpena murriztu nahi badu.

AEBetako enpresek diru-krisia eragiteko banku-funtsak erretiratzean egin zuten presioa handitu egin zen, bere gobernuko agintariek Mexikorekin zilarra erosteko zuten urteko hitzarmen bati berriro ez ekiteko hartutako erabakiagatik. Kontratu hori 1938. urtearen hasieratik hilero berrikusten hasi zen. Diplomaziaren arloan, Estatu Batuetako eta Britainia Handiko legazioek petrolio enpresekin akordio batera iristeko beharra iradoki zioten gobernuari. Langileen eta patronalaren arteko gatazka gobernuaren eta petrolio enpresen arteko gatazka zuzen bihurtu zen.

Petrolioaren nazioanalizazioa Errusian

Errusian, Vladimir Putinen gobernuak presio egin dio Shell konpainiari Sajalin uharteko proiektu handienetako baten kontrola Gazprom errusiar konpainiari emateko. Mikhail Jodorkovski Yukosen sortzailea ere espetxera bidali zuten, eta Rosneft paraestatu errusiarrak bereganatu zuen konpainia. Mugimendu horiek tentsio handia jarri dute nazioarteko petrolio konpainiek Errusiarekin elkarteak osatzeko duten konfiantzan.

Petrolioaren nazioanalizazioa Venezuelan

Venezuelako petrolio industria 1976ko urtarrilaren 1ean nazionalizatu zuten, Carlos Andrés Pérez presidente zela. Petróleos de Venezuela Sociedad Anónima (PDVSA) estatu-petrolio konpainiarekin sortu zen, eta ordutik aurrera herrialdean aztarnategiak esploratzeko eta ustiatzeko eskubideak gorde zituen.

1990eko hamarkadaren erdialdean, Rafael Calderaren bigarren presidentetzan, prezioak nabarmen jaitsi ziren. Atzerriko inbertsioak herrialdera ekartzeko metodo gisa, garai hartan "Petrolera Irekiera" izeneko programa bat diseinatu zen, honekin nazioarteko enpresei Orinocoko Fajaren garapen proiektuetan parte hartzea eman zitzaien, mundu mailan estropuz hartutako petrolio erreserba handiena. Proiektu horietan, Venezuelako Estatuak -PDVSAren bidez- bazkide minoritario gisa parte hartzea ezartzen zen.

2000ko hamarkadan prezioek gora egin ondoren, Orinocoko Fajaren garapen-proiektuek garrantzi ekonomiko handiagoa hartu dute. Hugo Chavezen gobernuak 2007an erabaki zuen emakida guztiak enpresa mistoari ematea, non Estatuak, beti PDVSAren bidez, akziodunen gehiengoa izan behar duen.

Venezuelan jarduten zuten nazioarteko petrolio-konpainiek hainbat jarrera hartu zituzten petrolio-baliabideei buruzko nazionalismoaren politikaren aurrean. ExxonMobilek eta ConocoPhillipsek Orinocoko Fajan egindako inbertsioak erretiratu dituzte, kontratuetako termino berriak onartu beharrean. Horiek, atzerriko konpainia guztiak estatuko petrolio konpainiarekin batera dauden enpresetan gutxiengoen akzioak onartzera behartzeaz gain, petrolio jarduerari zergak ordaintzeagatiko alikuota handitzen dute.

Beste lau enpresak, Total S.A., BP, Chevron Corp. eta Statoil, Venezuelako Estatuak proposatutako akordio berriaren baldintzak onartu zituzten.

Txandakako panoramak

Raymond Learsy salgai-saltzaileak, Over a Barrel: breaking the Middle East Oil Cartel liburuaren egileak, dio LPEEk kontsumitzaileak entrenatu dituela petrolioa berez dena baino askoz baliabide mugatuagoa dela sinesteko. Bere argudioa babesteko, alarma zaharrak eta hauen itxurazko fabrikazioa aipatzen ditu. Halaber, uste du petrolioaren goreneko analistak LPEErekin eta petrolio konpainiekin batera konspiratzen ari direla "petrolioaren gailurrari buruzko fabrikatutako drama" bat sortzeko, petrolioaren prezioak eta irabaziak handitzeko. Merezi du nabarmentzea garai horretarako petrolioaren prezioa 30 dolarretik gora igo zela upeleko (2008ko maiatzaren amaierarako prezioak 100 dolarretik gorako zifra errekorretaraino igo ziren upeleko). Kontra-argumentu bat Huffington Post egunkarian argitaratu zen, Raymond Learsyk eta Steve Andrewsek, ASPOren sortzaileetako batek, 2007ko ekainean CNBC (NBCren filiala) informazio ekonomikoko kanalean eztabaida bat izan ondoren.

Bankaren nazionalizazioa

Bankaren nazionalizazioa Mexikon

Mexikoko bankuen nazionalizazioaren prozesuaren bitartez, laurogeiko hamarkadaren hasieran, Mexikoko finantza-sistemaren eragiketa aldatu zuten politika ekonomikoko hainbat neurri aukeratu ziren. 1982ko irailaren 1ean, bere azken gobernu txostenean, José López Portillo presidenteak bankuen nazionalizazioa eta erregimen berriaren operazio oinarriak ezarri zituen dekretua iragarri zuen, baita Konstituzioaren 25. eta 28. artikuluen erreformak ere.

Bankuak desjabetzeko zituen ahalmenak baliatuz, Jose Lopez Portillok erabaki hori hartzeko arrazoi nagusiak aipatu zituen: alde batetik, banka pribatuak gehiegizko irabaziak lortu zituen zerbitzu publiko emakidatua ematerakoan; beste alde batetik, fenomeno monopolikoak sortu zituen publikoak emandako diruarekin, kreditua gizarteko maila altuetan kontzentratzen jarrai ez zedin eta herriaren zatirik handienera egoki eta merke irits zedin, eta, azkenik, Estatuak sistemaren gainean zuzeneko kontrolik ez izateagatik larriagotu zen krisi ekonomikotik ateratzea errazteko. Beharrezko neurri horien artean, argi eta garbi nabarmentzen zen aldaketen kontrol orokor bat ezarri izana; izan ere, krisiari eusteko aplikatu ziren politika ekonomikoaren arloko austeritate- eta doikuntza-ekintzek ez zuten emaitzarik eman, batez ere kapital-ihesak izan zirelako.

Desjabetutako xedeari dagokionez, dagokion dekretuan ezarri zen desjabetu egiten zirela instalazioak, eraikinak, altzariak, ekipoak, aktiboak, kutxak, gangak, sukurtsalak, agentziak eta nazioaren alde desjabetutako bankuen gainerako altzari eta higiezin guztiak. Desjabetzetik salbuetsita geratu ziren Kreditu Erakunde Nazionalak, banku mistoak, non erakundeak gobernuaren parte eta parte pribatuak ziren, Banco Obrero, Citibank eta atzerriko bankuen ordezkaritza-bulegoak.

Bankuen desjabetzea burutu ondoren, interes-tasari eta kanbio-tasaren politikei buruzko hainbat neurri ezarri ziren.

Lopez Portilloren gobernuak nazionalizatu zituen bankuak; hala ere, Miguel de la Madriden erregimena arduratu behar izan zen desjabetutako bankarien kalte-ordainaz eta bankua sektore publikoaren esku antolatzeaz. Bankuen akziodun ohien kalte-ordaina 1985eko udazkenean amaitu zen.

Miguel de la Madrid ez zen bankuen desjabetzearekin ados egon, baina egoera ez iraultzea erabaki zuen; hala ere, banku misto eta lehiakorra eratzea erabaki zuen.

De la Madrid presidentearen erregimenaren lehen urteetan, interes handia egon zen bankuen desjabetzeak hainbeste kaltetu zuen konfiantza berreskuratzeko. 1983tik seiurtekoaren amaierara arte nagusitu zen krisi ekonomikoa gorabehera, bankuen kopuruak ez ziren txarrak izan, eta horrek inbertsiogileen konfiantza eta inbertsio pribatua pixkanaka berreskuratzen lagundu zuen.

Espainia eta nazionalizazioa

Esperientziak Espainian (Gertakizunak)

Espainian aurkitu ditzakegun nazionalizazio adibide batzuk 2010. urtetik aurrera eman ziren, espainiar banketxeen erreskatean zehar, 1941ean RENFE zerbitzua edota 1983an Rumasaren esku-hartzea.

Renfe

1941eko urtarrilaren 24an, Gobernuak Trenbide Antolamenduaren Oinarriak eta Errepideko Garraioak arautzen dituen Legea onartu zuen. Lege horren arabera, Espainian jarduten zuten iberiar zabalerako konpainia guztiak estatuko enpresa bakar batean bildu ziren: Espainiako Trenbideen Sare Nazionalean, hau da, Renfe-n. Nazionalizatutako konpainia garrantzitsuenen artean, Espainiako Iparraldeko Burdin Bideen Konpainia (1858-1941), Madrildik Zaragoza eta Alacanterako Trenbidearen Konpainia (1856-1941) eta Mendebaldeko Trenbideen Konpainia Nazionala (1928-1941) nabarmentzen ziren. Andaluziako Trenbideen Konpainia, bere emaitza ekonomiko kaskarren ondorioz, 1936an jada Estatuaren kontrolpera pasa zen, Mendebaldeko Trenbideen Konpainian sartuz. Estatuak eman zuen hurrengo urratsa, antzinako konpainiek jasoko zuten kalte-ordain kopurua kalkulatzea, lan zaila izan zen. Estatuak ordaindutako erreskateak kobratzeko lehentasunaren buru (nahiko handiak izango ziren) obligaziodunak izan ziren, ondoren akziodunak eta, azkenik, banatzeko zerbait geratzen bazen, partaidetza-sozietateak. Horrela, Renfe Espainiako trenbideko aktore nagusia zen ia 64 urtez.

Telefónica

Gaur egun multinazionala den enpresa Madrilen sortu zen 1924ko apirilaren 19an Compañía Telefónica Nacional de España (CTNE) izenarekin, nagusiki ITT multinazional estatubatuarraren partaidetza zuena eta Espainian telefono zerbitzua garatu eta ustiatzeko monopolioa eman zitzaiona. Primo de Rivera jeneralaren diktaduran (1923-1930) garatutako esku-hartze ekonomiko indartsuaren fruitu zuzena izan zen.

Telefonica ez zen erabat estatukoa izan 1945era arte, Francoren gobernuak nazionalizatu zuenean akzioen % 79,6 bereganatuz, 1967an kapital handitze batean desagertuko zena.

Pribatizazio osoa 1995ean (Felipe Gonzálezen gobernua) eta 1999an (Jose Maria Aznarren gobernua) egindako akzioen bi eskaintza publikoren bidez gauzatu zen.

1990eko hamarkadan bere izena Telefónica SArekin aldatu zuen eta Telefónica de España izeneko filial bat sortu zuen, bere eragiketa eta jarduerak Espainian xurgatu zituena. Ondoren, Telefónica Internacionalean ez zuen zatia erosi zuen eta harekin bat egin zuen.

Rumasa

Rumasa (Ruiz Mateos Sociedad Anónima) Espainiako enpresa talde bat izan zen, Ruiz-Mateos eta Jiménez de Tejada familiarena. Taldea Espainiako Gobernuak desjabetu zuen 1983ko otsailaren 23an, 2/1983 Lege Dekretuaren arabera, onura publikoko eta interes sozialeko arrazoiengatik. Rumasa taldea, xedapena argitaratu zen unean, 700 enpresa baino gehiagok osatzen zuten, 60.000 langileko plantillarekin, urtean 350.000 milioi pezeta (2000 milioi euro baino gehiago) fakturatuz. Desjabetzearen ondoren, zatika birpribatizatu zen.

Espainiako bankuen erreskatea

Espainiako banku-erreskateak 2008an Espainiako krisi ekonomikoa hasi zenetik Europar Batasunak banketxeei emandako laguntza publikoei eta finantza-erreskateei egiten die erreferentzia.

BBOFk, suntsiarazpen Betearazleko Agintaritza izenekoak, erreskate-funts gisa jardun zuen, eta 2019ko abenduko txostenean, BBOFren, Gordailuak Bermatzeko Funtsaren (GEF) eta Sareben laguntzak kontabilizatu zituen; txostenaren arabera, banku-sistemako erakundeak erreskatatzeko prozesuak kudeatu ziren, eta erakunde hauetan estalitako gordailu guztien % 38,3 osatzen zuten, zenbatekoak milioi eurotan zituztela: Bankia (22.424), Novacaixagalicia (9.404), Banco de Valencia (6.103), Caja Castilla-La Mancha (4.215), Sareb (2.192), Unnim (1997), BMN (1.645), Banco CEISS (1559), Cajasur (1.192), Banca Cívica (977), Caja3 (407) eta Banco Gallego (245). 2009az geroztik, 64.000 milioi euro baino gehiago injektatu ziren, Gordailuak Bermatzeko Funtsa barne. Kopuru horretatik, 41.300 milioi Europako Egonkortasun Mekanismoaren (EEME) funtsak izan ziren, EBk 2012ko uztailetik 2013ko abendura bitartean ordaindu zituenak, eta Espainiako Gobernuak 100.000 milioiko erabilgarritasuna eskatu zuen. 2020ko kalkuluen arabera, 43.225 milioi euro izan ziren. BBOFk urte berean argitaratutako balantzearen arabera, Estatuak 56.545 milioi inbertitu zituen finantza-sektorean kapitalaren eta produktu hibridoen artean, eta 2.326 milioi bermeetan; 5.917 milioi berreskuratu zituen soilik, % 10.

Espainiar enpresak atzerrian

Latinoamerika Espainiako enpresen lehen helmuga izaten da Espainiatik kanpo bidaiatu behar dutenean, hizkuntza komun batek negozioak errazten baititu. Bestalde, segurtasun juridikorik ezak ere zailtasunak jartzen ditu. Hauek dira Latinoamerikan interesak dituzten Espainiako enpresentzat izan diren esku-hartze garrantzitsuenak.

Hidrokarburoak: Bolivia (2006)

Boliviako presidenteak dekretu bat sinatu zuen 2006ko maiatzean, herrialdeko hidrokarburoen "erabateko kontrola" estatuari emateko. Atzerriko enpresek beren ekoizpen guztia Yacimientos Petrolíferos Fiscales Bolivianos enpresari (estatuko petrolio-enpresa) eman behar izan zioten.

"Enpresek gure neurriak errespetatzen ez badituzte, geure burua errespetaraziko dugu", esan zuen Moralesek. Alvaro Garcia Linera presidenteordeak operazioaren arrazoia elarazi zuen: "Tortillari buelta eman diogu; lehen petrolio-enpresek gure baliabide naturalen etekinen % 82 eramaten bazuten, orain % 18 baino ez dute eramango, eta % 82 Estatuarentzat izango da". Urte horretako urrian, Repsol YPFk akordio bat sinatu zuen Gobernuarekin, "Inbertsioen segurtasuna bermatzeko".

Agbar: Argentina (2006)

2006ko martxoan Argentinako Gobernuak, Nestor Kirchner buru zuela, Buenos Airesen Aguas Argentinas enpresarekin zuen kontratua bertan behera uztea erabaki zuen; izan ere, haren akziodunen artean Aguas de Barcelona (Agbar) zegoen, La Caixak kontrolatzen zuen enpresa, % 25ekin. Esan zutenez, Gobernuak defendatzen zuen biztanleriarentzat arrisku potentziala zegoela, substantzia kaltegarrien kontzentrazio handiak detektatu baitziren.

Munduko Bankuaren nazioarteko arbitraje-auzitegira jo zuen, kontratuaren aldebakarreko deuseztapena aztertzeko. 2010ean, auzitegi horrek arrazoia eman zien emakidadunei. Bost urte geroago, 375 milioi euroko kalte-ordaina ezarri zioten Suez Environment Agbarren jabeari.

Aerolíneas Argentinas: Argentina (2009)

2009. urtearen amaieran Argentinako Senatuak argi berdea eman zion Aerolíneas Argentinas eta Austral desjabetzeari. Biak Marsans taldekoak ziren. Ganberak "administrazio txarra" argudiatu zuen erabaki hori hartzeko, hilabete batzuetako greben eta bidaiarien ostean. Hilabete batzuk geroago, 2010eko udaberrian, Marsansek, Gerardo Diaz Ferranen konpainiak, ordainketak eten zituen Espainian.

Kasu honetan, Argentinak ez zuen inolako ordainketarik egin enpresarekin hilabetetan negoziatzen egon ondoren. Teorian erosketa izan behar zena, desjabetzea izan zen azkenean. Hori bai, Kirchnerren Gobernuak 900 milioi euroko pasiboa hartu zuen bere gain.

Santander: Venezuela (2009)

Ia urtebete iraun zuten Hugo Chavezen Gobernuaren eta Santanderren arteko negoziazioek, non finantza erakundea estatuaren esku geratu zen. 2009ko maiatzaren amaieran, Emilio Botin buru zuen bankuak Venezuelako negozioa galdu zuen 1.050 milioi dolarren truke, gaur egungo ia 980 milioi euro hain zuzen.

Konpentsazioa Espainiako bankuak eskatzen zuena baino txikiagoa izan zen, 100 milioi gehiago eskatu baitzituen, baina, hala ere, gainbalioak lortu zituen, zehazki, 300 milioi euro baino gehiago. Santander 1996an lehorreratu zen Venezuelan, Venezuelako Bankua (orduan Latinoamerikako finantza-erakunderik zaharrena zena) erosi zuenean, enkante publiko batean.

Red Eléctrica: Bolivia (2012)

Argentinako Repsolen filiala desjabetu eta bi astera, Evo Morales Boliviako presidenteak dekretuz agindu zuen Transportadora de Electricidad (TDE) enpresaren nazionalizazioa, Red Eléctrica Españolaren filiala, herrialdeko elektrizitatea transmititzeko lineen hiru laurden kontrolatzen zituena.

Hasierako kalte-ordaina 29,2 milioi eurokoa izan zen. 2014an, Espainiako enpresak 52 milioi eurotan baloratu zuen eragiketa horren eragin positiboa, hau da, hitzartutako kalte-ordainaren zenbateko osoa.

YPF: Argentina (2012)

Argentinako Repsolen negozioaren etorkizunari buruzko mehatxu eta zarataz betetako hilabeteak izan ziren. 2012ko apirilaren 16an, Cristina Fernández de Kirchnerren Gobernuak "desjabetzearen mendeko onura publikotzat" jo zuen orduan Repsol-YPF zenaren Argentinako negozioaren akzioen % 51. Hau da, gobernuaren erabakiz enpresa espainiarreko kide izateari utzi zioten azken hiru letrak. Ehuneko horretatik, erdia baino gehiago Argentinako Gobernuaren esku geratu zen, eta, gainerakoa, Argentinako hamar probintzien esku, non hidrokarburoak ekoizten ziren.

Prozesua ez zen azkarra izan. Argentinak bi urte behar izan zituen Espainiako petrolio-enpresari ordaintzeko. 5.317 milioi dolar ordaindu zizkion (4.900 milioi euro baino gehiago egungo trukean), baina ez eskura, Argentinako bonoekin baizik. Repsolek kutxa egin eta JPMorgan inbertsio banku estatubatuarrari saldu zizkion.

Nazionalizazioa gaur egun

Gaur egun, nazionalizazio gehienak porrot bidezko finantza-erreskateak dira. Kasu gehienetan, erreskatatutako enpresa edo bankua onbideratzen denean itzuli egiten dira, eta enpresa pribatuek porrot egiten dute, eta Estatuak finantza-erreskatea egitera behartzen ditu. Gainerako herrialdeetan, diktadura komunista ortodoxoetan izan ezik (Txina, Kuba eta Ipar Korea), arrazoi ideologikoengatiko nazionalizazioa apartekoa da, kasu estrategikoetan izan ezik. Batzuetan, nazionalizazioak botere politikoa kontrolatzeko mekanismo gisa gertatzen dira, neurri ekonomiko gisa baino gehiago.

Kasu berezia: Covid-19 testuingurua

Europar Batasuneko legedia

2020. urtean, Estatuek enpresak nazionalizatu ditzaketela ezarri zuen Europako Batzordeak, estatuak bere konpainietan sartzea ahalbidetzen duen araudi baten bidez; 250 milioi eurotik gorako esku-hartzeak, ordea, Bruselari jakinarazi behar zaizkio. Europako erakundeak laguntza publikoei buruzko arauak aldatu zituen, Gobernuak pandemiak kaltetutako konpainien kapitalean sartu ahal izateko.

Estatuek mendeko zor gisa ere lagundu dezakete, hala, esku hartu duten enpresek ezin dute dibidendurik banatu akziodunen artean, ezta tituluen berrerosketak onartu edo bonuak eman ere, Gobernua dagokion sinaduratik erabat bereizita egon arte.

Lehiaren distortsioak saihesteko, zenbait zaintza sartu ziren legea egitean. Batzordeak egitura-doikuntzak edo merkataritza-jokabideak doitzea eskatzen du, gutxienez jarduten duten merkatu garrantzitsuetako batean merkatu-kuota esanguratsua duten konpainientzat, eta kalteak lehiakideei mugatzen dizkie.

Gainera, enpresa lehiakideen edo elkarren ondoko merkatuetan daudenen % 10 baino gehiago erosteko debekua ezarri zen, desinbertsio publiko % 75etik gorakoa ez den bitartean.

Europako Batzordeak lehia-arauen aldi baterako erreforma onartu du, eta, horri esker, herrialde kideetako gobernuak konpainien kapitalean sartu ahal izango dira pandemiak eragindako krisia gainditzen laguntzeko, baina baldintza oso zorrotzetan, posizio horiek sei urte baino lehen utzi beharko dituzte burtsan kotizatzen duten enpresen kasuan, edo zazpi urte baino lehen burtsan kotizatzen ez duten enpresen kasuan. Aldi berean, konfinamendu sozialeko neurrien ondorioek eragin larria izan duten enpresei bizi-kapitala sartzea ahalbidetuko dieten ateak irekitzen saiatzen da Batzordea, baina, aldi berean, hainbat lege-giltzarrapo izan ditu, ekonomiaren ezohiko egoerak laguntza horiek ezkutuko nazionalizazio bihurtzea ahalbidetuko diela uste duten gobernuak egon ez daitezen.

Ez da Batzordeak ekonomiaren zurrunbilo-garaia hasi zenetik aldi baterako erreformen inguruan onartu duen lehen aldia. 2020ko Martxoaren erdialdetik, Margrethe Vestager danimarkarrak zuzentzen duen sailak arauak lasaitu ditu. Gobernu nazionalek zuzeneko laguntzak eman ahal izan diezazkieten beren jarduera izoztu behar izan duten enpresei. Ordutik, dozenaka esku-hartze egon dira zuzendaritza horretan, Europar Batasunak baimenduta, eta, garai arruntetan, paper-fabrikara bidali izan dira.

2020ko hasieran, Batzordeak gobernuei galdetu die haratago joateko aukerari buruz, hau da, laguntza behar duten enpresen akziodunetan kapital publikoa sartzeko baimenari buruz. Urrats hori erraz nahas daiteke nazionalizazioarekin. Lehiaren Zuzendaritza Nagusiak bere denbora hartu du, baina azkenean lortu zuen Maiatzaren 1ean formalki onartzea aldi baterako erreforma berri hori, horretarako aukera ematen baitu, baina oso arau zorrotzak ezartzen ditu merkatuan etengabeko distortsioak saihesteko.

Hasteko, lehia-arauen salbuespen hori onartzen duten konpainiek bideragarriak izan behar zuten krisialdia baino lehen, erreforma ezin baita erabili larrialdi-aldia baino lehenagoko arazoak zituzten enpresetan kapital publikoa sartu izana justifikatzeko. Egungo krisia dela-eta, ekonomiaren sektore garrantzitsu bat arriskuan jar dezakeen edo enplegu-galera oso handia eragin dezakeen ezohiko egoera bati aurre egin behar dioten enpresak izan behar dute. Eta, azkenik, pandemiari lotutako salbuespen-aldiak irauten duen bitartean bakarrik izango da baliozkoa aukera hori, eta ezin izango da alegatu konfinamendu-arauak desagertzen direnean. Alemaniako Gobernuak, adibidez, Lufthansako kapitalean sartzeko aukera aipatu du, munduko hegazkin konpainiarik garrantzitsuenetako bat baita, eta Espainiakoa Iberiarekin gauza bera egiteko tentazioa izan dezake, orain enpresa erabat pribatua baita.

Batzordearen asmoa da argi geratzea ez dela ari animatzen kapital publikoa etengabe konpainia horietan gera dadin, horrek merkatu bakarreko lehia-baldintzei eragin diezaiekeelako, sektoreko beste konpainia pribatu batzuen kaltetan. Kasu honetan, botere publikoen esku-sartzeak sektore osoetan izandako esperientzia ere gogora ekar daiteke, Espainian aurrezki-kutxekin gertatu zen bezala, eta aurreko finantza-krisian izan zuen eragin hondagarria.

Zailtasunak dituen enpresa baten akziodunetan diru publikoa sartzeko eragiketa orok kapitalaren % 22 baino gehiago edo 250 milioi euro baino gehiago biltzen baditu, aldez aurretik baimendu beharko da, herrialdearen ekonomian zeregin garrantzitsua duela egiaztatu ondoren, baita irteera-plan bat izan ere, eta, gainera, salbuespenezko aldi horretan kudeaketa gardena bermatu beharko da, programa arautzen duten printzipioak kontuan hartuta. Batzordearen lana, "Itun berdea" deitutakoaren eta digitalizazioaren zabalkuntzan.

Salbuespenezko egoera bat denez, Batzordeak ezarritako arauak zehazten du Estatua kapitalaren parte den aldian ezin izango zaiela dibidendurik edo bonusik banatu exekutiboei, ez eta publizitatea egin ere, akziodunen artean kapital publikoaren presentzia erabiliz. Sei urteko epearen amaieran Estatuak kapitaletik atera ez bada edo bere partaidetza akzioen % 10etik behera murriztu ez badu, Batzordeak konpainia nahitaez berregituratzeko plan bat ezarriko du, "Azken baliabide" gisa, gobernuren batek nazionalizatutako enpresaren kapitalean jarraitu nahi badu. Ohiko funtzionamendu-baldintzak berrezartzeak botere publikoak jarrera horiek uztera bultzatzea da asmoa.

Eskurapenak ezinbestekoak direnean jarduerak mantentzeko, legedian salbuespenak egin daitezke:

Fusioak ez dira mugatzen.
Herrialdeek beren ekonomien eraldaketa berdea edo digitala errazteko edo zerga-ihesa saihesteko baldintzak gehitzeko atea irekita dago.
Laburbiltzeak beste irtenbide egokirik ez badago bakarrik egin daitezke.
Laguntzak enpresaren bideragarritasuna bermatzera mugatu behar du, eta ez du joan behar onuradunak koronabirusaren agerraldiaren aurretik zuen kapital-egitura berrezartzeko behar dena baino haratago.
Estatuari behar besteko ordainsaria eman behar zaio laburbiltzean hartutako arriskuengatik.
Sartu ahal izateko, Estatuak zorra finantzatzeko ekintza eta tresna hibrido berriak erabili behar ditu, kapital bihurtu daitezkeenak.
Irteera-estrategia bat egin behar da sozietate handien kasuan. Nazionalizatu eta sei urtera Estatutik irtetea zalantzan badago kotizatutako enpresen kasuan, eta gainerakoen kasuan, zazpi urtera arte, berregituraketa plan bat eraman behar da Bruselara.

Finantza-erreskatea

Gaur egun, nazionalizazio gehienak porrot bidezko finantza-erreskateak dira, eta, kasu gehienetan, itzuli egiten dira erreskatatutako enpresa edo bankua onbideratzen denean. Estatuaren finantza-erreskatea behartzen duten enpresa pribatuen porrotagatik gertatzen dira.

Ekonomian, finantza-erreskatea da porrot egiteko arriskuan dagoen erakunde (enpresa, herrialde edo gizabanako) bati finantza-kapitala mailegatzea edo ematea, porrotetik, kaudimengabeziatik, likidaziotik edo hondamenditik salbatzeko, edo entitate batek porrot egitea ahalbidetzeko finantza-kutsadurarik sortu gabe.

Erreskatea irabazi-asmoekin egin daiteke, adibidez, inbertitzaile bat etorkizun ezezaguneko konpainia bat berpizten denean bere akzioak irabazi-prezioan erosiz. Interes sozialagatik ere egin daiteke, adibidez, filantropo aberats batek janari lasterreko enpresa ez-errentagarri bat itzultzen badu elikagaiak banatzeko arazoak dituen herrialde batean. Erreskate handiagoa saihesteko beharrak ere eragin dezake: adibidez, gobernuak garraioa funtsezkotzat jotzen badu estatuaren arintasun ekonomikorako, orduan garraio-enpresak (aire-lineak, petrolio-enpresak, etab.) babesten ditu, sorospenen eta interes baxuko maileguen bidez.

XX. mendean zehar gertatutako erreskate ugarietatik zenbait printzipio edo irakaspen sortu dira:

Banku zentralek maileguak kargatzen dituzte sistemari laguntzeko, likidezia emanez, bankuek enpresei edo norbanakoei mailegurik eman ezin dietenean edo eman nahi ez dietenean. Likidezia-gabeziaren (baina ez kaudimengabeziaren) aurkako maileguak 1873an eman ziren lehen aldiz (Walter Bagehotek Lombard Street).
Erreskateak modu ordenatuan huts egiteko aukera ematen die kaudimenik ez duten erakundeei (hau da, epe motzeko betebeharrak ordaintzeko nahikoa funtsik ez dutenei edo aktibo baino zor gehiago dituztenei), baina ez da beti horrela izaten, batez ere herrialdeak porrot egiten badu.
Finantza-erakunde nagusien benetako egoera ekonomikoa auditoretzen edo beste bitarteko batzuen bidez ulertzea ahalbidetzen du.
Bizirauteko bezain osasungarritzat jotzen diren bankuek (edo garrantzitsuegiak direnek) birkapitalizazioa behar dute, eta horrek esan nahi du gobernuak funtsak hornitu behar dizkiola bankuari lehentasunezko akzioen truke.
Erakunde baten kontrola hartu behar bada, Zuzendaritza Mahaiaren edo zuzendaritza berri baten bidez kontrol eraginkorra hartu behar da, eta akzioen kapitala ezeztatu (hau da, egungo akziodunek inbertsioa galtzen dute), zordunduak eta hornitzaileak babestuz.
Kasu horretan, gobernua jabe bihurtzen da, eta, geroago, funtsak eskuratzeko aukera, akzio berriak publikoari jaulkita, nazionalizatutako erakundea geroago berriz pribatizatzen denean.
Dibidenduak ordaintzea debekatu behar da, zergadunaren dirua maileguetarako eta bankua indartzeko erabiltzen dela ziurtatzeko, inbertitzaileei ordaindu beharrean.
Interes-tasen murrizketak, maileguen tasak jaisteko eta ekonomia suspertzeko...

Zerbitzuen udaleratzea

Espainiako administrazio-zuzenbidean, zerbitzuen udaleratzea kontzeptu horren adiera orokorrean adierazten da, legez ezartzen denean ordura arte pribatuak ziren jarduerak udal-administrazioen eskumeneko zerbitzu publikotzat hartzen direla.

Udal-administrazio batek ordura arte pribatua zen jarduera ekonomiko baten titulartasuna bere gain hartzea erabakitzen duenean ere udaleratzea gertatzen dela uler daiteke, jarduera hori zerbitzu publiko gisa kudeatzeko edo ustiatzeko, zuzenean edo zeharka.

Udal-administrazioak pribatizatu edo aldi baterako kanpora atera zen zerbitzu bat berreskuratzen duenean, zerbitzua birudalerriratzeaz hitz egiten da.

Bibliografia

Bolinches, C. G. eta Martínez, J. (2016ko azaroaren 15a). Las seis grandes ‘nacionalizaciones’ de empresas españolas en América Latina. El español. https://www.elespanol.com/invertia/empresas/20161115/170983362_0.html
¿En qué casos puede España nacionalizar empresas? (2020ko maiatzaren 2a) As.com https://as.com/diarioas/2020/05/29/actualidad/1590784747_043550.html
Morales nacionaliza los hidrocarburos de Bolivia y exige a las empresas privadas su producciÃ3n | elmundo.es. (2006, 1 mayo). El mundo. https://www.elmundo.es/elmundo/2006/05/01/internacional/1146499606.html
Serbeto, E. (2020, 9 mayo). Bruselas aprueba la nacionalización temporal de empresas en la UE. abc. https://www.abc.es/economia/abci-bruselas-aprueba-nacionalizacion-temporal-empresas-202005091052_noticia.html

Kanpo estekak

Datuak: Q178564
Multimedia: Nationalizations / Q178564