Kubako Independentzia Gerra

Kubako Independentzia Gerra (gaztelaniaz: Guerra de Independencia de Cuba) edo 1895eko Gerra (gaztelaniaz: Guerra de 1895) kubatarrek espainiar agintearen aurkako azken gerra izan zen. Besteak Hamar Urteko Gerra (1868–1878) eta Gerra Txikia (1879–1880) izan ziren. 1895eko otsailaren 24an hasi zen, noiz 35 kubatar udalerri matxinatu ziren, Baireko Oihua, eta 1898ko abuztuaren 12an amaitu zen, noiz Espainia-Estatu Batuak Gerran espainiar armada menderatua izan zen. Espainian, Kubako Gerra deitua izan zen, Jose Martik Beharrezko Gerra deitu zuen bitartean.

Kubako Independentzia Gerra
Calixto García (eskuinaldean) eta William Ludlow (ezkerraldean) jeneralak.
Data	1895eko otsailaren 24a – 1898ko abuztuaren 12a
Lekua	Kuba
Emaitza	Kubatarren independentzia
Gudulariak
Espainia Kuba Ameriketako Estatu Batuak
Buruzagiak
Arsenio Linares Manuel Macías Ramón Blanco Valeriano Weyler Patricio Montojo Pascual Cervera Máximo Gómez Calixto García José Martí † Antonio Maceo † Nelson A. Miles William Shafter George Dewey William T. Sampson

Aurrekariak

Jose Marti, uhartetik kanpo 1871n penintsulara deportatu zutenetik, Kubako Alderdi Iraultzailea antolatu zuen Estatu Batuetan, Kubaren independentzia lortzeko. Geroago, Puerto Ricoko abertzaleek bat egin zuten berarekin, Kuba askatu ondoren indar independentistek adostu zutelako Puerto Rico askatzeko lagunduko zutela. Hamar Urteko Gerraren porrotaren arrazoiak aztertu ondoren, Marti saiatu zen hauek ez errepikatzen eta indar militarrari, estrategiari eta taktikari dagokionez, mugarik gabeko boterea eman zion. Botere zibilari bakarrik egokituko zaio gerra diplomatikoki, finantzarioki eta legalki sostengatzea eta askatutako lurraldeetan gobernatzea.

Marti Costa Ricara joan zen, Antonio Maceo bizi zen lekura, bere parte-hartzearen beharraz konbentzitzeko. Gauza bera egin zuen Maximo Gomezekin, Dominikar Errepublikan bizi zena. Azken herrialde honetan sinatu zen Montecristiko Manifestua, Kubaren independentziaren beharra adierazten zuena. Haititik indar militar txiki baten buruzagitzan ontziratuz, Playitas de Cajobabonen lehorreratu ziren Baireko Oihuarekin eta Kuba ekialdeko zenbait gunetako altxamenduekin bat egiteko.

Buruzagi militarrak

Kubatar bandoan Jose Marti, Maximo Gomez, Antonio Maceo, Calixto Garcia, Jose Maceo, Serafin Sanchez, Juan Bruno Zayas, Guillermon Moncada, Flor Crombet, Juan Rius Rivera, Francisco Carrillo eta Julio Sanguily aritu ziren, besteak beste. Espainiar bandoan Arsenio Martínez Campos, Arsenio Linares, Manuel Macías, Ramón Blanco, Fidel Santocildes, Valeriano Weyler, Patricio Montojo, Antero Rubín Homent eta Pascual Cervera izan ziren, besteak beste. AEBetako bandoan William McKinley, Theodore Roosevelt, Nelson A. Miles, William R. Shafter, George Dewey eta William T. Sampsonek parte hartu zuten, besteak beste.

José Martí

Gerraren garapena

1895eko otsailaren 24an, Martiren aginduz, 35 herrixka altxatu ziren Kubako ekialdean, Baireko Oihua deritzonean. Agintariek matxinada burugabetzea lortu zuten mendebaldeko lau probintzietan, Julio Sanguily eta Jose Maria Agirre Valdes atxilotuta. Estatuko hiriburuak 9.000 gizon bidali zituen matxinatutako probintziara, konstituzio-bermeak bertan behera utziz eta prentsari zentsura ezarriz. Martxoaren 21ean, Antonio Cánovas del Castillok beste 7.000 gizon bidali zituen eta Arsenio Martínez Campos izendatu zuen, Zanjongo Bakearen egilea, Kubako kapitain jenerala.

Hamar Urteko Gerraren esperientziarekin, indar politikoen laguntza eta kontzientzia nazional handiagoarekin, sezesionistek honelako kanpainak egin zituzten:

• Ekialdeko Lehen Kanpaina Orienteko probintzian, Antonio Maceo jeneral nagusiak zuzendua, 1895eko maiatzaren 5ean Mejoranan egindako bileraren ondoren hasitakoa. Helburuak ziren Ekialdean armada askatzailea antolatzea eta handitzea, Maximo Gomez eta Jose Marti jeneralen Camagüeyrako (non buruzagi hauen zain zeuden matxinatzeko) bideari estaldura emateko eta espainiar armadaren gaitasun militarra ahultzeko. Kanpaina bukatu zen urte bereko irailean Jimaguayuko Batzarraren bezperan.
• Kanpaina Zirkularra Camagüey probintzian, Maximo Gomez jeneralak zuzendua, 1895eko maiatzean hasi zena eskualde hori armetan altxatzeko asmoz, eta, ondoren, Las Villas eta mendebaldea inbaditzeko ideiarekin. Kanpaina urte bereko irailean Jimaguayuko Batzarraren bezperan amaitzen da.
• Ekialdetik Mendebalderako inbasioa Kuban, Maximo Gomez eta Antonio Maceo jeneralek zuzendua, Mangos Baraguán 1895eko urriaren 22an hasitakoa, gerra gainontzeko herrialdera zabaltzeko helburu orokorrarekin. 1896ko urtarrilaren 22an amaitu zen, Mantuan, Pinar del Rio probintzian.
• Lantzaderaren kanpaina Pinar del Río, Habana eta Matanzas probintzietan, Maximo Gomez eta Antonio Maceo jeneralek zuzenduta, 1896ko urtarrilean mendebaldeko inbasioa amaitu ondoren. Inbasioan lortutako helburuei eusteko asmoz, hainbat arazo gertatu ziren, hala nola, Orientetik eta Las Villasetik kubatar errefortzuak bidaltzearen porrota, arazo horiek konpontzeko Gomez irten zen baina ekintza horretan Antonio Maceo jeneral nagusia hil zen.
• Erreforma kanpaina Las Villas probintzian, Maximo Gomez jeneralak zuzendua, 1897. urtearen hasieran hasi zen. Antonio Maceo jenerala borrokan erori ondoren, matxinatuek eskualde horretako kubatar domeinu militarra sendotu nahi zuten eta mendebaldeko kanpainei estaldura eman zioten, egoera militarra Kubako armada askatzailearentzat kritikoa zelako. 1898ko abuztuaren 24an amaitu zen, Espainiako gobernu kolonialak amore eman zuenean.
• Ekialdeko Bigarren Kanpaina Orienteko probintzian, Calixto García jeneralak zuzendua, 1896ko abuztuan hasi zen espainiar armada ahultzeko eta mendebaldeko kanpainei babesa emateko, non egoera militarra kritikagarria zen Kubako armada askatzailearentzat. 1898ko abuztuaren 24an amaitu zen, Espainiako gobernu kolonialak amore eman zuenean.

Guerra de Cuba, Avance y toma de posiciones por las compañías de Valencia de la Columna Francés en la marcha de Viñales á Dunas

Kubako Mendebaldearen inbasioa izeneko kanpainak uharteko sektore hori hartzea zuen helburu. Espainiarentzat ez zen erraza izan Kubako ekialdea menderatzea, non espainiar indarrek sezesionistak geldiarazteko zailtasun handiak izan zituzten. Hala ere, Jose Marti eta Antonio Maceo gerran hil ziren: Marti ia gerraren hasieran (1895eko maiatzak 19). Baliteke Maceo segada batean hil izana, espainarrentzat berak prestatutako segada berean. Kubako sezesionistek lortutako garaipenen artean, Trocha de Júcaro a Moróneko gurutzean nabarmentzen da, gaur egun Ciego de Ávilako probintzian dagoena, ia herrialdearen erdialdean, tropa askatzaileak mendebalderantz gurutzatzea eragoztekotan. Lehenengoa gotorleku eta tropa errealisten katea zen. Eremu hori igarotzea ezinbestekoa zen, alde batetik, mendebaldearen askapen kanpaina betetzeko premia zelako eta bestetik, lortutako garaipenek matxinatuen garapen militarra zela erakutsiko zutelako.

Matxinada irla osora hedatzean, Madrilgo gobernu zentralak Martinez Campos jenerala kargutik kendu eta uhartera Valeriano Weyler jenerala bidaltzea erabaki zuen. Azken honek gerra latza egin zuen independentista kubatarrak garaitzeko. Milioi laurden gizonekin, Weyler jeneralak gerra hogeita lau hilabeteko epean amaitzea erabaki zuen. Bere neurrietako bat, nekazariak kontzentrazio esparruetan jartzea zen, matxinatuei nekazarien laguntza kentzeko. Gosearen eta gaixotasunen ondorioz kontzentrazio esparru horietan ehun mila kubatar inguru hil zirela kalkulatzen da. Espainiar tropen etengabeko gehikuntza, berkontzentrazio politika eta bere armadaren nagusitasun izugarria gorabehera, Weyler ez zen gai izan kubatar matxinoak garaitzeko. Hauek, lurraldea ezagututa eta izpiritu sezesionistak bultzatuta, gerrilla-gerra eraginkor bat burutu zuten, eraso eta defentsa operazioz osatua, pixkanaka espainiar armada higatuz joan zena. Espainiarrek ez zuten lortu emaitza onuragarririk, gotorleku lerroak, trenbideak, kostaldeen zaintza eta kubatar matxinoen armamentua baino modernoagoa izan arren.

1897ko amaierarako, gobernu espainiarrak dirua ez edukitzeaz gain, Kubara bidalitako armada tropikoko gaixotasunez jota eta agortuta zegoen matxinoen erresistentziagatik. Sagasta presidenteak, azkenean, erabaki zuen Weyler kargutik kentzea Ramon Blanco jeneralaren mesedetan, bai gerra egiteko moduaren kostu politikoagatik, bai porrot militarragatik.

Kubako autonomia

Segismundo Moret bere etxean takigrafoei Konstituzio autonomikoa diktatuz (1897ko amaiera)

1897ko amaierarako Estatu Batuetako gobernuak aldarrikatu zuen gerrak bere interesei eragiten ziela eta Espainiari bakea lortzeko erreformak exijitu zizkion.

Metropoliko politikariek (Maura, Abarzuza, Cánovas del Castillo) Kubarentzat idatzitako autonomia proiektuek Práxedes Mateo Sagastaren gobernuan, Segismundo Moretekin Ultramarreko Ministerioan, autonomia osoa ematen zion uhartearentzako konstituzio batean kristalizatu zuten (1897ko azaroak 25), gobernadore nagusi karguaren salbuespen bakarrarekin. Gobernadore nagusiaren karguaz gain, Antilletan eta penintsulan bizi ziren espainiarren eskubide politikoen berdintasuna ezartzen zuten errege-dekretuak, eta sufragio unibertsala Kuba eta Puerto Ricora hedatu zen. Britainia Handiko Kanadaren parekoa. Gobernu autonomiko bat eratu eta bi ganberako parlamentu berri bat aukeratu zen, autonomismo moderatuak irabazitako hauteskundeetan. Lehen gobernu autonomoa 1898ko urtarrilaren 1etik José María Galvez Alonso izan zen.

Gobernu zentraletik abiatutako ekimenek ez zuten arrakastarik izan, nahiz eta aurrerapen argiak izan; izan ere, oligarkia kriollaren interesentzat eta Ameriketako Estatu Batuetako interbentzionisten interesentzat ere, Espainiaren presentzia ezabatu beharreko oztopoa zen. Erreboltari kubatarrek adierazi zuten konponketa baketsu baterako beranduegi zela, eta independentzia lortu ondoren bakarrik geldituko zirela. Egoera horren aurrean AEBek Espainiari egotzi zioten erasoa, eta berehalako gerra iragarri zuen. Mehatxuaren aurrean, Ramon Blanco Kubako kapitain nagusiak matxinoen buruzagi Maximo Gomez jeneralari aliantza bat proposatu zion, iparramerikarrei aurre egiteko. Gomez jeneralak uko egin zion, eta gobernu matxinoaren aginduak jaso zituen, Estatu Batuetako armada babesteko, Espainiako koroatik Kubaren sezesioa lortzeko.

Hispano-kubatar-estatubatuar gerra

Artikulu nagusia: «Espainia-Estatu Batuak Gerra»

Maine korazatuaren eztanda Habanako portuan 1898ko otsailaren 15ean.

Maine korazatu estatubatuarraren eztandak, Ameriketako Estatu Batuak guduan sartzea ekarri zuen. Espainiak gerra deklarazioa egitea ez zuten espero, eta borrokek, lehenago lehorrean zentratu zirenak, itsasora eraman zituzten, baina errege-flota ezin izan zieten erantzun AEBetako korazatu modernoei.

Santiago de Cuba hartzeak eta Ipar Amerikako tropen nagusitasun militarrak, une oro Calixto García jeneralaren (ekialdeko departamentuko kubatar burua) agindupeko kubatar indarrek lagunduta, espainiarrei, birtualki amaituak zeudenak, amore ematera behartu zituzten 1898an. Estatu Batuek Kuba okupatu zuten 1902. urtera arte.

Parisko Itunaren bidez, Espainiak uko egiten zion Kuba, Puerto Rico eta Filipinetako subiranotasunari, eta horrek benetan esan nahi zuen eremua libre utzi behar zitzaiola AEBen esku hartzeari eta okupazioari. Hiru kolonietako ordezkarien bazterkeriak agerian utzi zuen Estatu Batuen gogo kolonialista, nahiz eta herrialde horietako indar independentistek gerren pisu handiena eraman. 1899ko otsailaren 24an, gerra hasi eta lau urtera, Maximo Gomez jeneralak bere armadaren buru zela, Habanara sartu zen garaile. Dominikar jeneral zaharrak espainiar armadaren aurkako emantzipazio-gerra garaitzera gidatu zituen Kubako abertzaleak, iparramerikarren laguntzarekin. Milaka lagun atera ziren armada askatzaileari harrera egitera, eta Gomez harrituta agertu zen bere gizonetako bati esan zionean: Jende horrek guztiak gurekin borrokatu izan balu aspaldi garaituko genukeen Espainia.

Ondorioak

Kubako okupazio estatubatuarra

Artikulu nagusia: AEBetako lehen gobernu militarra Kuban

Libertadoreen nahigabea laster iritsi zen, beren lurraldea ugazabez aldatzen ikustean. Puerto Ricok eta Filipinek hamarkada gehiagoz Estatu Batuetako kolonia gisa jarraitu bazuten ere, Kubak bere herrialdea eratzeko egin zituen presioen ondorioz, Estatu Batuek laster prestatu zuten erretiratzeko, baina independentziaren berme gisa beste esku-hartze bat egiteko aukera irekita utzi zuen (1901eko ekainaren 12an Kubako Batzar Konstituziogileak onartutako Platt Zuzenketaren araberako konstituzio bat idaztea): 1902ko maiatzaren 20an Kubako Errepublika jaio zen, bere lehen presidenteak, Tomás Estrada Palmak, kargua hartu zuenean. Hala ere, 1909ra arte, Jose Miguel Gomez (alderdi liberalekoa) presidente zela, ez zuen AEBetako Esku-hartze Gobernua amaituko, baina lehenago (1903ko uztailaren 2an) Guantanamoko basearen errentamendua sinatu zen, gaur egun oraindik Estatu Batuek dutena.

1898ko krisia Espainian

Kolonien galerak eta, bereziki, Kubarenak, krisi sozial, politiko eta kultural sakona eragin zuen Espainian. Garai berri bati bide eman zion, non kultura-adierazpenak, 98ko belaunaldia edo Erregenerazionismoa kasu, krisiak eta testuinguru historikoak markatu baitzituzten, besteak beste, Espainiaren nortasun historikoaren galera jorratuz.

Kubaren independentzia Espainiako nazionalismo garaikideen agerpenaren funtsezko faktorea izan zen, hala nola euskalduna, katalana eta espainola.

Bibliografia

• BAHAMONDE MAGRO, Ángel; CAYUELA FERNANDEZ, José Gregorio (1992): Hacer las Américas. Las elites coloniales españolas en el siglo XIX. Alianza Editorial. ISBN 84-206-4231-2.
• Bizcarrondo, Marta (2 de diciembre de 1997). Cuba: la autonomía olvidada. El País. ISSN 1134-6582. 2020.03.14an kontsultaturik.
• CAYUELA FERNANDEZ, José Gregorio (1993): Bahía de Ultramar. España y Cuba en el siglo XIX. El control de las relaciones coloniales. Madrid: Siglo XXI Editores. ISBN 84-323-0788-2.
• SILVA GOTAY, Samuel (2005): Catolicismo y política en Puerto Rico: bajo España y Estados Unidos, siglos XIX y XX. La Editorial. Universidad de Puerto Rico. ISBN 0-8477-3401-3. 2020.03.14an kontsultaturik.
• UCELAY DA CAL, Enric (1997): Cuba y el despertar de los nacionalismos en la España peninsular, (pdf). Studia historica. Historia contemporánea (Kuba eta 98ri eskainitako alea) (15): 151-192. ISSN 0213-2087. 2020.03.14an kontsultaturik.
• VILCHES, Jorge (2002). Del reformismo a la autonomía de Cuba. Revista Hispano cubana (14): 105-118. ISSN 1139-0883. 2020.03.14an kontsultaturik.

Kanpo estekak

• História de Cuba
• Colonização espanhola da América
• KROHN, Jonathan. (May 2008) Review: Caught in the Middle John Lawrence Tone. War and Genocide in Cuba 1895–1898 (2006), H-Net, 2020.03.15ean kontsultaturik.

• Datuak: Q1514908
• Multimedia: Cuban War of Independence / Q1514908

Wikimedia Commonsen badira fitxategi gehiago, gai hau dutenak: Kubako Independentzia Gerra