Isabel-Clara Simó

Isabel-Clara Simó
	; Irudi gehiago
7. Letra Katalaen Instituzioaren dekano	; 2016 - 2019 ; ← Francesc Parcerisas (en) - Margarida Aritzeta i Abad →
7. Letra Katalaen Instituzioaren dekano
Bizitza
Jaiotza	Alcoi, 1943ko apirilaren 4a
Herrialdea	Katalunia
Heriotza	Bartzelona, 2020ko urtarrilaren 13a (76 urte)
Heriotza modua	berezko heriotza: Alboko esklerosi amiotrofikoa
Familia
Ezkontidea(k)	Xavier Dalfó i Hors (en)
Hezkuntza
Hizkuntzak	katalana; gaztelania; frantsesa
Jarduerak
Jarduerak	kazetaria eta idazlea
	Parte-hartzailea Manifest Koiné ;
Jasotako sariak	ikusi Sant Jordiren gurutzea (1999) ; Serra d'Or Critics Award (1993) ; Premi d'Honor de les Lletres Catalanes (2017) ; Prèmi Pompeu Fabra per la trajectòria professionala, scientifica o civica (2009) ; premi Trajectòria (2009) ; Mercè Rodoreda Award (1978) ; Premis de la Crítica dels Escriptors Valencians (1985) ; Premi Sant Jordi de novel·la (1993) ; Premis de la Crítica dels Escriptors Valencians (1999) ; Premis de la Crítica dels Escriptors Valencians (2004) ; City of Alzira Novel Prize (2007) : Q17742438 ; Premis de la Crítica dels Escriptors Valencians (2009) ; Joanot Martorell award of narrative (2010) ; Premi de Teatre Ciutat d'Alcoi (2011) ; Vives University Network Medal of Honor (2016) ; Valencian of the year award (2011) ; Premi Andròmina de narrativa (2001) ; [[]] (2002) ; Jaume Fuster Award (2013) ; [[]] (2018) ;
Kidetza	Plataforma per la Llengua
Sinesmenak eta ideologia
Alderdi politikoa	Independentziaren aldeko Kataluniar Solidaritatea

Isabel-Clara Simó i Monllor (Alcoi, Alacant, 1943ko apirilaren 4a – Bartzelona, Katalunia, 2020ko urtarrilaren 13a) kataluniar idazle, filosofo, irakasle eta kazetaria izan zen.^[1] Politikan Solidaritat Catalana per la Independència (SI) alderdian jardun zuen.^[2]

Literatura katalanaren autore modernorik garrantzitsuenetakotzat jo izan da. Sari ugari jaso ditu; besteak beste, 1978an Victor Català saria jaso zuen És quan miro que hi veig clar lanagatik; 1993an Sant Jordi saria jaso zuen La Salvaje lanagatik; 1999an Creu de Sant Jordi eman zioten bere ibilbide literarioagatik; 2001ean Andròmina narratiba saria eman zioten Hum... Rita!: El hombre que husmeaba mujeres, Valentziako Idazleen Kritikaren Saria saiakeran, En legítimo defensa eta Joanot Martorell narratiba saria Amor meva filmagatik.

Kazetari gisa, Canigó astekariaren zuzendaria izan da, eta zutabegilea da Avui egunkarian. Kataluniako Generalitateko Kultura Saileko Ordezkaria izan zen.

Bizitza

Simo Valentziako Unibertsitatean filosofian lizentziatu zen eta kazetaritzan. Filologia erromanikoan doktoratu zen.^[3] Irakasle aritu zen Buñolen, eta, ondoren, Figuerasko Ramon Muntaner Institutuan —hantxe jaio ziren seme-alabak— eta Bartzelonako Sant Josep de Calasanç Institutuan. 1972an kazetaritzara pasatu zen Canigó astekariaren zuzendari zela, hainbat komunikabiderekin kolaboratuz. Harreman gatazkatsuak dituzten pertsonaia konplexuak sortu zituen bere ipuin eta eleberrietan, hala nola, La Nati (1991), Raquel (1992), Històries perverses (1992) edota T'imagines la vida sense ell? (2000). Besteak beste, Júlia eta D'Alcoi a Nova York (1987) lanak Alcoin, jaioterrian, girotu zituen.^[4]

Kazetari gisa, Canigó astekariaren zuzendaria izan zen, eta Avui egunkariko eta Punt Avui egunkariko zutabegilea. Kataluniako Generalitateko Kultura Saileko Liburuaren ordezkaria izan zen.

2020an hil zen Bartzelonan alboko esklerosi amiotrofikoaren ondorioz, hirurogeita hamasei urte zituela.^[5]

Lanak

Berrogei lan baino gehiagoren artean, Dones (1997) ipuin-liburua nabarmentzen da, 2000. urtean zinemarako egokitu zena. Artikulu bilduma Avui egunkarian, En legitima defensa izenburuarekin. Nabarmentzekoa da, halaber, Pep Cortesek taularatutako Còmplices antzezlanak kritikaren eta publikoaren aldetik izan duen arrakasta. Bere lana alemanera, ingelesera, euskarara, gaztelaniara, frantsesera, galizierara, italierara, nederlanderara eta suedierara itzuli da.

Júlia (1983)
Alcoi - Nova York (1987)
La veïna (1990)
La Nati (1991)
Raquel (1992)
Històries perverses (1992)
La Salvatge (1994)
Dones (1997)
Joel (1997)
El gust amarg de la cervesa (1999)
T'imagines la vida sense ell? (2000)
Carta al meu nét. Sobre el nacionalisme (2000)
La Nati (2001)
Estimats homes (una caricatura) (2001)
L'home que volava en el trapèzi (2002)
En legítima defensa (2003)
Angelets (2004)
La innocent (2005)
Si em necessites, xiula (2005)
Adéu-suau (2006)
El caníbal (2007)
El meu germà Pol (2007), Ciudad de Alcira nobela saria
Adéu, Boadella (2008)
Els racons de la memòria (2009)
El conjur (2009)
Raquel (2009)
Homes (2010)
Amor meva (2013)
Tzoé (2015)
L'amant de Picasso (2015)
Jonàs (2016)
Tota aquesta gent (2016)
Els invisibles (2017)
El mas del diable (2018)
El KRANK (2018)
Prime Time. Irreverències (2019)
La sarbatana (2019)

Sariak eta aintzatespenak

Josep Maria Castelleten ibilbidea saria jaso zuen Clara Simók. Eskuinean, Carles Solà, atzealdean Jordi Boixaderas eta Albert Pèlach, 2009an
1978an Victor Català saria (1998tik ipuin eta narrazioen Mercè Rodoreda saria izenez ezagutzen da), És quan miro que hi veig clar bildumarekin.^[6]
1993an Sant Jordi Eleberri Saria, La salvatge lanarekin.
1993,an Serra d'Or Narrazio Kritika Saria irabazi zuen Històries perverses lanarekin.
1999an Creu de Sant Jordi, bere ibilbideagatik
2001an Andromeda Saria Hum... Rita!: L'home que ensumava dones
2004an Valentziako Idazleen Kritikaren Saria, saiakera modalitatean, En legitima defensa lanarengatik.
2007an Ciudad de Alcira Eleberri Saria, El meu germà Pol lanarekin.
2009an Katalanezko Liburuaren Astearen esparruan Ibilbidea Saria jaso zuen; idazlearen lan zabala eta katalanaren defentsan izan zuen inplikazioa saritu zituen.^[7]
2013an Alcoiko Udalak urrezko domina eman zion eta alaba kuttun izendatu zuen.^[8]
2017an Letra Katalanen Ohorezko Saria.^[9]