Antonio Martínez Penella
Antonio Martínez Penella (Massanassa, Valentzia, 1917ko urtarrilaren 30a - Baiona, Pontevedra, 2008)[1] eskultore valentziarra izan zen, frankismo garaian hainbat eliza eta eraikin publiko dekoratu zituena.
| Antonio Martínez Penella | |
|---|---|
 | |
| Bizitza | |
| Jaiotza | Massanassa, 1917ko urtarrilaren 30a |
| Herrialdea |  Espainia |
| Heriotza | Baiona, 2008 (90/91 urte) |
| Hezkuntza | |
| Hizkuntzak | gaztelania frantsesa italiera katalana |
| Jarduerak | |
| Jarduerak | eskultorea eta marrazkilaria |
| Jasotako sariak | ikusi
|
| Mugimendua | neoklasizismoa |
Biografia aldatu
Antonio Martinez eta Vicenta Penella nekazarien semea, hiriburuaren aldirietako Massanassa herrian hazi zen eta 7-8 urterekin jada artearekiko grina erakutsi zuen. 12 urterekin hargin tailer batean morroi bezala hasi zen. Hurrengo urtean, 1930ean, Valentziako "Escuela de Artes y Oficios Artísticos"-ean sartu zen; hurrengo sei urteetan, tailerreko lanarekin batera eraman zituen ikasketak. Espainiako Gerra Zibilak bere ibilbide artistikoa eten zuen, eta frontean izan zen hiru urteetan marrazkiak baino ez zituen egin. Gerra amaitu eta Carmelo Vicent maisuaren tailerrean sartu bazen ere, soldadutzara deitua izan zen eta beste hiru urte igaro behar izan zituen Gasteizen. Ostean, Valentziara itzuli zen Vicent eta Capuz artisten tailarretan hasiz.[1]
Bere lehen lanak gerran suntsitutako elizetako imajineria erlijiosoa berregitea izan ziren, Massanassan bertan esate baterako. 1943an Valentziako Aldundiak deitutako oposizio bat atera zuen; une honetatik aurrera bere ibilbidea "meteorikoa" izan zen: 1944an Espainiako Eskultura Sari Nazionala irabazi zuen, 1945ean hirugarren gelditu zen estatu mailan, eta 1948an bigarren Valentzian.[2] 1950eko hamarkada amaieran Madrilera joan zen, San Fernandoko Arte Ederren Errege Akademiaren beka bati esker; Londresen eta Parisen ere denboraldi batzuk egin zituen.[3] 1963an San Fernandoko Arte Ederren Goi Eskolako katedra irabazi zuen.[4]
1960ean Michele Escure eskultorearekin ezkondu zen,[5] Madrileko Velazquez Etxean beka batekin zegoena; harekin seme-alaba bi izan zituen, Paloma eta Antonio. 1960ko hamarkadatik aurrera marrazki-irakaskuntzan aritu zen, 1985ean Madrilgo Konplutense Unibertsitateko San Fernandoko Arte Ederren Fakultatera pasatuz; denbora honetan irakaskuntza eta eskultura-enkarguak txandakatu zituen, batzuetan Michele emaztearen laguntzarekin. 68 urterekin erretiratu zen. 1993tik aurrera Baionan (Pontevedra) denboraldiak pasatu zituen, eta azken urteetan han bizi izan zen. Bertan hil zen 91 urterekin.[1]
Estiloa aldatu
Penellaren motibo errepikatuenetako bat gizaki biluziena izan zen.[6] Bere eskulturek "izaera plastiko sendoa, zentzu modernoa eta kalitate klasikoa" dutela esan izan da.[2]
Artelanak aldatu
Bere lanak (harrian, egurrean, brontzean, igeltsuan...) espainiar estatu osoan zehar barreiatuak daude.[1] Besteak beste:
- 1953: Eibarko Toribio Etxebarria Anbulategia (Gipuzkoa). Fatxadan, hiru gizon-emakumez osatutako irudi alegorikoa.[7]
- 1953: San Miguel elizako erretaula (Iruñea). San Miguelen irudia.[8]
- 1955: San Pedro de Mezonzo basilikako eskulturak (A Coruña).[9]
- 1957: Donostia Ospitalea (Gipuzkoa). Fatxadan, lau gizon-emakumez osatutako irudi alegorikoa.
- 1959: Santa Rita eliza (Madril). Fatxadan goi-erliebeak (San Agustin, Santa Rita eta Berradiskidetzearen Jesukristoa).[10][11][12]
- 1965: Padre Manjón Osasun Etxea (Elda, Alacant). Fatxadan goi-erliebea: amatasunaren alegoria.[13]
- 1965: Sant Joan Bosco eliza (Valentzia). Fatxadan santu titularraren irudia.[14]
- 1965: Gerra Zibilean hondatutako Ramon de la Cruz eskultorearen Goyaren bustoaren konponketa.[15]
- Justizia Jauregiko eskulturak (Castelló).
- Justizia Jauregiko eskulturak (Tarragona).
- Hainbat erresidentzia eta anbulatoriotan eskulturak: Valentzia, Bartzelona, Sevilla, Murtzia, Albacete...
Erreferentziak aldatu
- ↑ a b c d (Ingelesez) «Massanassa Festes de Sant Joan 2016» Issuu (Noiz kontsultatua: 2019-10-21).[Betiko hautsitako esteka]
- ↑ a b (Gaztelaniaz) Instituciones artísticas del franquismo |. (Noiz kontsultatua: 2019-10-21).
- ↑ Brea, Leticia Azcue. (2002). El Museo de la Real Academia de Bellas Artes de San Fernando: la escultura y la Academia. Universidad Complutense ISBN 9788484660118. (Noiz kontsultatua: 2019-10-21).
- ↑ «BOE.es - Documento BOE-A-1963-6541» www.boe.es (Noiz kontsultatua: 2019-10-22).
- ↑ Martínez, Alejandro. (2011-12-6). «Michele Lescure dona a Baiona todas sus pinturas y esculturas» https://www.lavozdegalicia.es.
- ↑ «Búsqueda por autor - Catálogo digital de esculturas RABASF» www.academiacolecciones.com (Noiz kontsultatua: 2019-10-21).
- ↑ Javitxo. (2016-06-05). «javitxooo: FOTOS PLAZAOLA EIBAR ANTIGUO» javitxooo (Noiz kontsultatua: 2019-10-22).
- ↑ «Historia | Parroquia San Miguel de Pamplona» www.parroquiasanmiguel.com (Noiz kontsultatua: 2019-10-22).
- ↑ (Gaztelaniaz) Coruña, La Opinión de A.. «Un capricho eclesiástico» www.laopinioncoruna.es (Noiz kontsultatua: 2019-10-22).
- ↑ «Antonio Martínez Penella» www.cassiciaco.it (Noiz kontsultatua: 2019-10-22).
- ↑ (Gaztelaniaz) «Iglesia de Santa Rita de Madrid» Arquitectura y Cristianismo. Arte y Fe. Liturgia, Iglesias, Catedrales, Historia... 2014-05-22 (Noiz kontsultatua: 2019-10-22).
- ↑ Iglesia de Santa Rita de Madrid: belleza que supera el tiempo. (Noiz kontsultatua: 2019ko urriaren 22a).[Betiko hautsitako esteka]
- ↑ Rico, Ximo G.. (2015-10-21). «El Patrimonio Histórico y Cultural de Elda (Alicante): U127 Escultura del Centro de Espec. Padre Manjón PE--248» El Patrimonio Histórico y Cultural de Elda (Alicante) (Noiz kontsultatua: 2019-10-21).
- ↑ «Ajuntament de València. ESGLÉSIA PARROQUIAL DE SANT JOAN BOSCO» www.valencia.es (Noiz kontsultatua: 2019-10-21).
- ↑ (Gaztelaniaz) OBRA PÚBLICA (I) | Juan Cristobal. (Noiz kontsultatua: 2019-10-21).
Datuak: Q71980794
