Ongizate-estatu: berrikuspenen arteko aldeak
Ezabatutako edukia Gehitutako edukia
t Kategoria:Soziologia kendua; Kategoria:Ongizate estatua gehitua HotCat bitartez |
t Robota: Aldaketa kosmetikoak |
||
1. lerroa:
'''Ongizate-estatua, Estatu ongilea, Probidentzia Estatua''' edo '''Ongizateko Gizartea''' bereziki [[Bigarren Mundu Gerra
Hiritartasun-kontzeptu modernoa denboran zehar osatuz joan da; XVIII. mendean zehar, eskubide zibilak finkatu ziren, eta XIX. mendean, berriz, partaidetza politikorako eskubideak; azkenean, gizarte-ongizatea eskubide politikotzat hartzean, osatu egin da gaur egungo hiritartasun kontzeptua. Askoren iritziz, zuzenbidezko gizarte-estatu [[
Eskubide sozialak arian-arian lortu ziren, mende batez [[
== Ezaugarriak ==
29. lerroa:
Eredu eskandinaviarra edo Europako iparraldekoa Danimarkan, Norvegian, Islandian, Finlandian, Suedian eta Herbehereetan (lurralde eskandinaviarrak) ezarri zen ongizate-estatu mota da. Eskubideei dagokionez, ikuspuntu unibertsala eta babes-sozialaren mailarik altuena daukana da.<ref name=":0">{{Erreferentzia|abizena=BBVA|izenburua=Los cuatro modelos de Estado de Bienestar europeos|hizkuntza=es|url=https://www.jubilaciondefuturo.es/es/blog/los-cuatro-modelos-de-estado-de-bienestar-europeos.html|aldizkaria=BBVA Mi jubilación|sartze-data=2019-11-29}}</ref> Horrez gain, bere ezaugarri bereizgarriena gizarte babesaren izaera unibertsaleko hiritartasun eskubidea da, ''hiritartasunaren'' printzipioan oinarrituta dagoena (prestazio sozialen sarbide orokorragoa, baldintza gutxiago dituena).
[[Lan merkatua
=== Eredu kontinentala ===
Eredu kontinentala edo kontserbadorea, aldiz, Austriako, Belgikako, Frantziako, Alemaniako eta Luxenburgoko ongizate-estatu eredua da. Eredu eskandinaviarra edo Europar iparraldekoaren antzekoa da, baina [[
Lan merkatuan, berriz, politika aktiboak ez daukate garrantzi handirik eta sindikatuek afiliazio gutxi, baina negoziazio kolektiboetan erabakitzeko botere garrantzitsua edo handia izaten dute.
39. lerroa:
Eredu anglo-saxoniarra edo liberalari dagokionez, soilik Irlandan, Britainia Handian Erresuma Batuan garatutako ongizate-estatua da. Eredu honek, beste eredu guztiekin alderatuta, herrialdeen prebentzio-neurri (bai kontribuzio-mailako prestazioak, bai gizarte-laguntzak) mugatuagoak<ref name=":0" /> eta ''azkeneko baliabide'' motako asistentzia sozial garrantzitsuagoa edo bereizgarriagoa (gizarte eskubideen ikuspegi asistentziala; aurrezkien zati batekin lortutako mozkinak adibidez) daukalako nabarmentzen da. Ondorioz, gizartearen behar orokorretan ardazten dira, giza banakoen bakarkako beharrak asetzearen ardura eginez. Izan ere, aipatu beharra dago prestazio sozial indibidualean (frogatu behar dena) eta ideologia liberalean oinarrituta dagoela.
Horrez gain, subsidioak ikasten ari diren gazteentzat eta lan egiten ari diren helduentzat zuzenduta daude nagusiki eta soberan edo geratzen dena, ordea, errententzat. Aldi berean, subsidioen sarbidea enplegagarritasunean zentratuta dago, hau da, subsidioak aldez aurretik lan egin duenari edo lana bilatzen ari duenari baldintzatzen dizkiola.
Lan merkatuari begira, politika aktiboen gastuak (enpleguak sustatzeko neurriak, heziketa eta langileen kalifikazioa esate baterako) garrantzi nahikoa dute. Hala eta guztiz ere, beste ongizate-estatu ereduek ez bezala, sindikatuek gobernuko edo patroietako erabakietan parte hartzeko botere eskasagoa dute; baita segurtasun industrialeko neurriak ere: hori izango litzateke eredu honen herrialdeek errentaren banaketa handiagoaren eta [[soldata]] baxuen enplegu gehiagoren zergatia.
Dena den eta aurreko guztia kontuan hartuta, eredu eskandinaviarraren atzetik dagoen ereduenik efizienteena da (pobreziaren murrizketa eta lan egiteko pizgarrien bultzada kontuan hartuta) baina, era berean, estatuaren esku-hartzea gutxitzen duenez, arriskuak indibidualizatzen eta merkatu irtenbideak bultzatzen dituenez, ez dira herritarren eskubideen alde kokatzen.<ref>{{Erreferentzia|izenburua=Bruegel {{!}} The Brussels-based economic think tank|hizkuntza=en-US|url=https://bruegel.org/|sartze-data=2019-11-29}}</ref>
=== Eredu mediterraneoa ===
Azkenik, eredu mediterraneoa Grezian, Italian, Portugalen eta Espainiar estatuan dagoen ongizate-estatu eredua da, historikoki beranduago hasi eta garatu zena (hirurogei eta hirurogeita hamarreko hamarkaden bitartean). Halaber, Estatuak daukan laguntza eta garrantzia zerbitzu-hornikuntzaren arabera, eredu anglo-saxoniarraren (edo liberalaren) eta kontinentalaren (edo kontserbadorearen) artean kokatzen da.<ref name=":0" /> Gastu txikiagoak dituen eredu bat da, pentsioetan oinarrituta dagoena eta gizarte-laguntza gutxiagoetan datzana, hots, segurantza soziala oinarri bezala daukatela (prestazio maila baxuarekin batera). Hortaz, desberdintasun kulturaletan oinarritzen da, beste ereduetan Estatuak estaltzen dituen beharrak asetuz, hala nola (bizitzan) gizabanakoek duten familiaren presentzia edo adinduen eta umeen zaintza. Izan ere, herrialde horietan eskubideen eta subsidioak dituzten pertsonen estatusaren zatiketa handiagoa da, prestazioen sarbide mugatuaren ondorio izanda.
Bestalde, lan merkatuaren ezaugarri nagusienari dagokionez, enpleguen babes handia eta erretretaren adina lehenago izatearen baliabidea (enpleguaren hobekuntza bezala ikusita) izango litzateke. Sindikatuek, berriz, negoziazio kolektiboetan lortutako adostasunei esker, indar garrantzitsua eta nabarmena daukate eta, horren ondorioz, eredu anglo-saxoniarra edo liberalarekin konparatuta, soldaten banaketa txikiagoa dute.
== Historia ==
Oinarrizko [[Diru sarrera|diru-sarrera]] batekin edo bizitzeko segurtasun minimo batekin eduki gabe ezinezko litzake bizimodu duin bat ezartzea edo bermatzea. Hau da, hiritar librea izateko eta beharrezko [[Autonomia (argipena)|autonomia]] edukitzeko, beharrezko da minimo batzuk edukitzea,
Gaur egun, ikusi ahal dugu nola enplegua gero eta gehiago arazo gehiago du minimo hiriek mantentzeko, oso hondo ikusten da working poors edo langile pobreak, non lanik eduki arren, pobreziatik ezin dira atera. Adibidez, 2016ko urrian [[Politika fiskal|Politika Fiskaleko]] EE.UU-tako<ref>{{Erreferentzia|izena=Manuel V.|abizena=Gómez|izenburua=Entre el buen trabajo y el empleo basura en la era de los robots|hizkuntza=es|data=2019-11-15|url=https://elpais.com/economia/2019/11/14/actualidad/1573727513_890411.html|aldizkaria=El País|issn=1134-6582|sartze-data=2019-11-29}}</ref> Institutuak adierazi zuen , pobreziaren atalaseko azpiko 10 etxe bakoitzetik 6-k bere kideen batek enplegu bat zuen.
Dena hau hobeago ulertzeko historikoki non hasi zen? Prozesu hau Europan hasi zen, Bigarren Mundu Gerraren ondoren (1945), Frantzian (1946), Italian(1948), [[Alemaniako Errepublika Federala|Alemaniako Errepublika Federalean]] (1949)… Momentu honetik aurrera hiritako kontzeptua ongizate estatuarekin bateratu egiten da, horren ondorioz ere soldatapeko lanaren kontzeptuarekin ere.
Ongizate-estatuaren terminoa hainbat herritan batera hasten da, hogeigarren urtearen amaieran eta XX. mendeko lehen hogeita hamar urteetan,
[[Ipar hemisferio|Ipar-hemisferioa]] edo mendebaldeko mundua, hau da gizarte kapitalista hiru prozesu sozialetan sartuta zeuden:
67. lerroa:
Kapitalismoaren lehengo faseak 19814tik 1883ra hartzen da, non kapitalismo lehiakor eta tokiko konstituzio kapitalista ezartzen da. Alde batera uzten da tradizionaleko sistemak, elizako boterea… Kapitalismoaren objektiboa merkatu orokor bat eratzea zen, non lanaren truke dirua lortzea zuen helburu, non ez zegoen babes sozialik, langileak babesgabetuta zeuden.
Baina XIX. mendearen amaieran, langileen mugimenduei esker, erreformak sozialak asteari ekin zuten. Non langile klasea soldata igotzea, segurtasuna edo babes soziala eta parte-hartze politikoa eskatzen zuten. Hori ikusita, instituzio liberalek behartuta ikusten dira liberalismo Manchesteriano bat ezartzeari, non demokrazia unibertsala eta sistema liberal sozial bat ezartzen dute. Erreforma ohiekin, Gizarte-Aseguruen edo [[Gizarte segurantza|Gizarte-Segurantzaren]] jaiotza ematen dute, lehenengoz Alemanian eta geroago beste herritara zabalduko da; Europako herrialdetara, Estatu Batuetara…. urte hauetan langileen zerbitzu sozialak areagotu egiten dira. Horri esker hainbat motatako ongizate-estatu sortu ziren, herrialde bakoitzean bere eratara aplikatu zuten.
{| class="wikitable"
177. lerroa:
== Krisia ==
Ongizate-estatuaren krisia 1975ean hasi zen, [[
Nolanahi ere, krisiaren interpretazioaren inguruan alde handiak daude. 1980az geroztik, tesi [[Neoliberalismo|neoliberalak]] nagusitu dira munduan, bai politikan bai ideologiaren mailan.
183. lerroa:
Tesi horien mamia gastu publikoa murriztea da, eta horren barruan, gastu soziala batik bat. Ondorioz, ongizate-estatuaren aurka jo dute bereziki. Hala eta guztiz ere, eraso horiek ez dute aldaketa adierazgarriegirik eragin babes sozialeko sistemetan; esate baterako, ez Thatcher administrazioak Erresuma Batuan, ez Reagan administrazioak Estatu Batuetan, ez zuten lortu gastu soziala nabarmen murrizterik, nahiz eta gogotik ahalegindu ziren esparru errentagarrienak pribatizatzen, eta gizarte talde ahulenak, berriz, egoera kaskarragoan uzten. Izan ere, gastu publikoan erretiroko pentsioek daramate zatirik handiena, eta gai hori ukiezina da ikuspegi politikotik.
Egiaz, urte horietan europar gizarteek egokitu egin dute gizarte gastuaren hazkundea –hamabikoen Europan BPGren %24,1 hartzen zuen 1980an, eta %27,7 1994an–, [[
Aipatu behar da ongizate-estatuak egitura-krisi bat baduela; are gehiago, krisi hori batetik, eta elkartasunezko instituzioak deslegitimatu nahi dituen eraso neoliberala bestetik, hainbat erreforma gertatzen ari da egituran, gizarte prestazioetako batzuk pribatizatuz eta horien kopurua eta kalitatea murriztuz.
220. lerroa:
Gaur egun, ongizate estatua bizirauteko [[Borroka (argipena)|borrokan]] ari da hainbat esparruetan. Lehenengoa borroka intelektuala da. Guztiok ados gaude ongizatea behar dugula (gauzak ondo doazen edo ondo egiten ari garen egoera), baina behar dugun ongizate-estatua behar al dugu? Ba al dago jendearen ongizatea bermatzeko beste bide batzuk? Bigarrenik, borroka politikoa dago ongizate estatua merkeagoa den edo ez, batez ere krisi garaietan, austeritate garaietan eta hazkunde motela bezala. Mendebaldeko mundua 2008ko finantza kraskaduraz iraun duen bezala. Ongizate-estatuaren paradoxak zera da: gizarte aberatsagoek gobernu ahalmen gutxiago edo borondate gutxiago bihurtzen dutela ongizatea kolektiboki finantzatzeko. Hirugarrena, borroka politika dugu. Ongizate-estatua aldatzeko zirkunstantzia eta joeretara egoki al daiteke, edo instituzio eta egitura propioak ezinegabeak izan eta beren burua erreformatu ezin duten gizarteak etengabe aldatzen dituzten erronkak asetzeko?
Borroka hauek aspalditik ari dira. Horietako bat ez da bereziki berria, baina horietan habia egiten duten galderek garrantzi berria eskuratu dute. Badirudi duela denbora asko T. H. Marshall-ek gerra ostean ongizate estatua ezarri zuela hiritartasun demokratikoaren garaipen gisa, eskubide sozialak aurreko eskubide zibil eta politikoei gehituz. Ongizate-estatu bat sortzea arrakasta ekonomikoaren eta heldutasun politikoaren, gogoeta instituzionalaren eta Mendebaldeko demokrazia kapitalisten desintegrazioa eragotzi zuten konpromiso printzipioen adierazle izan zen. Ongizate-estatuek demokrazia eta kapitalismoa bateratzeko bitartekoak izan ziren, ekonomia kapitalisten instituzioak babestuz, bereziki [[
Hala eta guztiz ere, aldi hori dirudienez, efimeroa da. 1970eko hamarkadan izandako uholde krisia geroztik, zerbitzu publikoei dagokienez, austeritate eta krisi fiskal amaigabeak egon dira. [[Zerbitzu publiko
== Interpretazioa eta ongizate-estatuen konparaketentzako irizpidea ==
=== Interpretazioa ===
Ongizate estatua kontzeptu orokor gisa ulertzen da Estatuari edo gizarteari dagokio bere kideen ongizate sozial eta ekonomikoaren erantzukizuna bere gain hartzea. Erantzukizun hau orokorrean integrala eta unibertsala dela ulertzen da, "[[
=== Konparaketa irizpideak ===
234. lerroa:
Lehengoa konparaketa politikoak dira, non konparatzen diren definizio zehatz batzuk. Briggs-ek buru belarri jartzen da ongizate kontzeptuaren jatorria eta historian bai Europan bai Estatu Batuetan. Bigarren konparaketan diru-sarrerak ditugu. Errekurtso batzuk dira zeinek sistema onuragarrian sartuta dauden. Maynard-ek bi sistema basiko azaltzen ditu: Ordainketa zergen bidez (Ordainketa derrigorrezkoa) eta ordainketa sistema seguruen bitartez5 (ordainketa boluntarioa). Wilensky-k erakusten du gastu horien maila gizarte egituraren araberakoa dela batez ere (adina barnean) herriarena. Hirugarrenez produktu konparaketak ditugu. Estatu desberdinak neurri desberdinak ezartzen ditu. Esping Andersenek erabiltzen ditu hurrengokoak: desberdintasunak zerbitzu zehatzak eta [[hipotesi]] orokorrak ematearekin lotutako sailkapen sistema ezartzeko. Laugarrenez zerbitzu konparaketak ditugu non kontuan hartzen den zerbitzuak eta prestazioak ematen direnen arabera: Zer egiten duten, nola finantzatzen diren, nork kontrolatzen dituen...a.b
Bukatzeko lortutako emaitzen konparaketak daude: Sistema arlo hauetan garrantzitsuena ez da saiakerarik egoten diren edozein dan prozesua baizik eta kontuan hartzen da ia herria onurak ateratzen dituenetz.
== Erreferentziak ==
|