Elkarrekintza nuklear ahul: berrikuspenen arteko aldeak

Fitxategi:Professor Abdus Salam.gif|Abdus Salam

</gallery>

=== Elkarrekintza ahula azaltzeko teoria bateratua ===

Simetria-hausturaren aurkikuntzak areagotu egin zuen arlo horretako ikerkuntza teorikoa eta [[Richard Feynman]] (1918-1988) eta [[Murray Gell-Mann]]-en (1929-2019) bultzadarekin bi hamarkadatan zehar proposamenak egin ziren Fermiren teoria aldatzeko.  Azkenean, urte horietan eginiko lanaren emaitza modura, 1968an [[Sheldon Lee Glashow]] (1932), [[Abdus Salam]] (1926-1996) eta [[Steven Weinberg]] (1933) lankideek [[Elkarrekintza elektromagnetiko|indar elektromagnetikoaren]] eta elkarrekintza ahularen teoriak bateratu zituzten. Frogatu zutenez, bi indarrok indar bakar baten bi aldaera dira, orain indar elektroahula deritzona eta horri esker 1979an, hirurok batera Fisikako Nobel saria jaso zuten elkarreragin ahularen eta interakzio elektromagnetikoaren arteko bateratze teorikoari egindako ekarpenengatik. Hala, '''''elkarrekintza elektroahularen eredu estandarra''''' sortu zuten. Haren existentzia bi etapatan frogatu zen esperimentalki. Lehenik eta behin, 1973an korronte neutroak aurkitu ziren. Gero, 1 [[W eta Z bosoi]]en frogatu zen teorikoki, baina horien existentzia ez zen 1983. urtera arte berretsi eseprimentu bidez.<ref>{{erreferentzia|izena=|abizena=|urtea=|izenburua=Cottingham & Greenwood (1986, 2001), p.8|argitaletxea=|orrialdea=|orrialdeak=|ISBN=|hizkuntza=}}</ref> Hain zuzen ere,1984an [[Carlo Rubbia]]-k (1934) eta [[Simon van der Meer]]-ek (1925-2011)Fisikako Nobel Saria jaso zuten esperientzia horiekin egindako ekarpenagatik.