Desamortizazioa Espainian: berrikuspenen arteko aldeak

 

Godoyren desamortizazioak garrantzi handia izan zuen Hego Euskal Herrian, era apalagoan ezarri zen arren. Herri askotako eliz ondasunak, parrokia bakoitzaren mendean zeudenak batez ere, esku pribatuetara igaro ziren 1798-1799an. Mendizabalen desamortizazioa garrantzitsua izan arren, modu guztiz desberdinean gauzatu zen Hego Euskal Herrian, karlisten eta liberalen arteko gerra zela medio. 1837an abiarazi zen prozesu hark erlijio-ordenen ondasunak zituen batez ere helburu, eta foruzale euskaldunak haren aurka altxatu ziren, elizaren jabetza ez ezik herri-ondasunak ere arriskuan ikusi zituztelako. XIX. mendera arte, [[Antzinako Erregimena|Erregimen Zaharrean]], [[udal]]ek ezin zituzten beren lurrak eta ondasunak saldu edo eskuz aldatu, eta Madozen desamortizazioak sendotu eta gauzatu nahi izan zuen XVIII. mende-bukaeratik aurrera hasitako liberalizazioa. Estatua herri-erakundeen ondasunen jabe egin zen, herri-lurrena izan ezik, eta salmenta guztien % 20 jaso zuen; gainerakoa udalarentzat gelditu zen. Saldu ez ziren ondasunak beretzat gorde zituen Estatuak. Desamortizazioak, Erregimen Zaharreko jabetza-moldeak astintzeaz gainera, kinka larrian utzi zituen [[Hego Euskal Herriko foruak|Euskal Herriko foruak]]. Ordura arte zerga eta errenta txikiak ordainduz herri-lurrak erabiltzen zituzten laborariek ez zituzten neurri haiek onartu, eta hori izan zen, besteak beste, nekazari euskaldun gehienak liberalen aurka altxatzeko arrazoietako bat. Bestalde, nekazaritza-mundura halako aurrerapenik ez ekartzeaz gainera, desamortizazioak burgesia berri baten hazkundea bideratu zuen: ondasun haien erosle asko eta asko lanbide liberaletan ziharduten pertsonak izan ziren.

 

== Erreferentziak ==