Espainiar nazionalismo: berrikuspenen arteko aldeak

 

Bandera sinbolo bateratzaile garrantzitsua zen, bertan uztartzen baitziren falangisten zein tradizionalisten ikurrak. Beste ikono bat Francoren irudi pertsonalista zen, aberriaren gorespena eta salbamena uztartzen zituelakoan, baita «Espainia berria»ren eta goian aipatutako galtzaileen eta irabazleen bereizketa betikotzen zuen gerra garaipenaren erretolika, inondik ere ez berradiskidetzea. Espainiaren ideia [[Mesianismo|mesianikoa]] eta bakantasuna nabarmendu zen: [[Jose Antonio Primo de Rivera]]ren «''España, unidad de destino en lo universal''» ofizialdu zuen printzipio nagusi gisa 1956ko Mugimendu Nazionalaren Printzipioen Legean.<ref name=":11" /> Erregimenak nazionalizazio politikak eraman zituen aurrera, horretarako baliatuz, alde batetik, erregimenaren egitura korporatiboko esperientzia formalak eta gertaerak: meza, tertulia, zerbitzu militarra, irrati/telebista aurreko arratsalde eta gauak, futbola, besteak beste.<ref name=":11" /> Beste era bat arteen instrumentalizazioa eta zentsura izan ziren, adibidez, NO-DOan, eta beste hedabideen bitartez, bereziki azken etapan: irrati-telebista, futboleko «oldar espainiarra» nabarmentzea, [[Real Madril|Real Madrid futbol talde]] totemiko gisa, etab. Nazionalizazio horretan berez zetozen txertatuta militarismo, katolizismo eta falangismoaren gorespena.<ref name=":11" />

{|style="background-color: #A9F5D0; width:100%; border-radius: 6px;"

|

|

|}

[[Fitxategi:Marifé_de_Triana_Copla.jpg|thumb|''[[Copla española]]'' (hemen, [[Marifé de Triana]]), espainiar kulturaren eredu garrantzitsu bat diktadurapean]]