Langile Komisioak: berrikuspenen arteko aldeak
Ezabatutako edukia Gehitutako edukia
egungo idazkari nagusia jartzea, eta sarrera txukuntzea |
t Robota: Aldaketa kosmetikoak |
||
29. lerroa:
Hasieran ezkutuko erakundea izan zen, [[frankismo]]an legez kanpoko lanean sortzen ziren desadostasun eta arazoei aurre egiteko xedean beti ere; ezkutuko konfederazioaren izena ''Oposición Sindical Obrera'' zen. [[1960]]an sortu zen eta [[Asturiasko Printzerria|Asturias]], [[Katalunia]], [[Madril]], [[Gipuzkoa]] eta [[Bizkaia]]k hartu zuten parte. Langileen ordezkariak bozketa bidez aukeratzen zituzten. Denbora bat igaro ondoren eta orduko beste konfederazioen animoei jarraituz, mugimendu egonkor eta antolatua bihurtzen joan zen.
Hasiera bateko taktika frankismo garaiko [[Sindikatu Bertikal]]ean infiltratu eta hauei barrutik eragiten saiatzea izan zen. [[1950]] inguruan, CCOO sindikatuak eragin handia lortu zuen eta delegatu asko zabalduko zituen enpresa eta meatzetan batez ere. [[1975]]ean gehiengo handiak zituen enpresa garrantzitsuenetan eta frankismoa erortzeko garai horretan greba eta mobilizazio ugari burutu zituen.
[[Marcelino Camacho]]k dioenez, garai haietan, CCOO taldeak esperientzia berritzaileak erabiltzen zituen sindikalismo iraultzailearen antzera.
35. lerroa:
== Trantsizioa eta 1980. hamarkada ==
[[Fitxategi:Marcelino Camacho.jpg|thumb|300px|Marcelino Camacho]]
Urte haietan, Marcelino Camacho zen idazkari nagusia eta horrela jarraitu zuen [[1987]] arte; Camacho [[Espainiako Alderdi Komunista|PCEren]] buruzagitako bat zen aldi berean eta diputatu izan zen [[1977]] eta [[1981]] artean.
[[1976]]an [[Bartzelona]]ko batzarra ospatu zuen eta bertan CCOO oinarrizko mugimendu soziopolitiko izatetik klase konfederazio sindikala izatera pasatu zen. Sindikatuak legeztatzen joan ziren. Langile batzordeek, ordea, ilegal izaten jarraitu zuten, [[komunismo|komunistak]] baitziren.
48. lerroa:
IV. batzarrean ([[1987]]) [[Antonio Gutiérrez]] aukeratu zuten idazkari nagusi eta V. batzarrean, berriz ere bera aukeratu zuten. Aldaketa nagusia PCEren ideietatik urruntzea izan zen, negoziazioen sustapena eta gizartearen ituna, soldaten mantenua eta eskubideen gutxitzean oinarrituz. Gertakari hauek sektore kritikoa sortuko dute VI. batzarrean ([[1996]]), Marcelino Camachok eta [[Agustín Moreno]]ren laguntzarekin.
VII. batzarretik aurrera ([[2000]]) idazkari nagusia [[José María Fidalgo]] izan zen eta berriro hautatu zuten [[2004]]ko apirilean. Fidalgok kritika gogorrak jaso zituen Langile Batzordeen barruan [[2003]]. urtean, [[Sintel]]en mobilizazioetan edo [[Irakeko Gerra|Irakeko gerraren]] aurrean erakutsitako jarreragatik. [[2002]]an [[José María Aznar|Aznarren]] gobernuaren dekretuaren aurkako greba orokorrera deitu zuten, despido merkea sustatzen zuelako, nekazal laguntzak kendu eta lan prekarietatea bultzatu. Dekretazoa zeritzon eta sortu ziren protestek neurri handi batean ezerezera eraman zuten. Garai hauetan, CCOOren afiliatu kopuruak milioia gainditu zuen.
[[2008]]ko abenduan, XI. Kongresu Konfederala ospatu zuten eta, bere 1.200.000 afiliatu eta enpresetako 120.000 delegatuak kontuan hartuz, Espainiako indar sindikal handiena izan zen. [[Ignacio Fernández Toxo]] aukeratu zuten idazkari nagusi, gutxigatik José María Fidalgo gaindituz.
| |||