Georgi Sviridov: berrikuspenen arteko aldeak

[[Musika]]-ikasketak [[Kursk]]en hasi zituen (1929-1932), eta ondoren [[San Petersburgo|Leningradeko]] kontserbatorioan lan egin zuen. Kontserbatorio horretan, [[piano]]a ikasi zuen (1932-1936), eta ondoren konposizioa (1937tik aurrera). Konposizioko diploma [[1941]]. urtean lortu zuen. Lehenengo lanak ikasketa-urteetakoak ditu: ''Kontzertua pianorako 1.'' (1936-1939), ''Benetako ezkongaia'' [[opereta]] (1939), ''Harizko orkestrarako sinfonia'' (1940). ''Erromesaren kantua'' lanean (1943), ahozko musikarako zuen zaletasuna erakutsi zuen Sviridovek.

1945ean [[Stalin saria]] irabazi zuen ''Hirukotea pianorako'' lanarengatik. [[40ko hamarkada]]ren amaieran [[Iosif Stalin|Stalinen]] gobernuak musikari modernoak zigortu zituen, eta herri-musikaren oinarrietara itzultzearen alde egin zuen. Sviridov izan zen garai horretan kalitatezko musika egin zuen bakarretakoa. [[1956]]an [[Mosku]]n hartu zuen bizilekua. 1962tik 1974ra bitartean [[Sobietar Errepublika Sozialisten Batasuna|Sobietar Batasuneko]] musikagileen Elkarteko idazkari izan zen, eta ondoren [[Errusia]]ko Errepublikako elkarteko presidente.

[[1970]]ean [[Sobietar Batasuneko Herriaren Artista]] izendatu zuten. ''Oratorio patetikoa'' (1959) lana, [[Vladimir Maiakovski|MaiakovskiMaiakovskiren]]ren testu batean oinarritua, arrakastatsuenetako bat izan zen, eta 1960an [[Lenin saria]] eman zioten. Lan ofizialen ildotik idatzi zituen ''[[Kantua Lenini buruz]]'' (1960) eta ''[[Oda Lenini]]'' (1976). Hala ere, orkestrarako idatzi zuen ''Triptiko txikia'' (1964) lanarekin gainditu zituen Sviridovek Errusiako mugak. Ganberarako musika sobietar erregimenaren beheraldiaren ondoren hasi zen kaleratzen: ''Kintetoa pianoarekin'' (1945), ''Hirukotea pianoarekin'' (1945), bi laukote harizko tresnetarako (1945-1946 eta 1947-1948). Hala ere, bere musikaren zatirik onena ahotsetarako partituretan eman zuen.