Elkarrekintza nuklear ahul: berrikuspenen arteko aldeak
Ezabatutako edukia Gehitutako edukia
14. lerroa:
== Historia ==
1993. urtean [[Enrico Fermi]] fisikari italiarrak elkarrekintza nuklear ahularen lehenengo teoria proposatu zuen, Fermiren elkarrekintza deritzona. Haren hitzetan, [[Beta desintegrazio|beta desintegrazioa]] lau [[Fermioi|fermioien]] elkarrekintza bezala ulertu zitekeen, irispide gabeko kontaktu-indar batek eragindakoa.<ref>{{Erreferentzia|izena=E.|abizena=Fermi|izenburua=Versuch einer Theorie der β-Strahlen. I|orrialdeak=161–177|hizkuntza=de|data=1934-03-01|url=https://link.springer.com/article/10.1007/BF01351864|aldizkaria=Zeitschrift für Physik|alea=3-4|zenbakia=88|issn=0044-3328|doi=10.1007/BF01351864|sartze-data=2018-03-13}}</ref>
Hala ere, azalpen hobea eman zen geroago kontaktu-gabeko indar eremu bat moduan hartuta, irismen finitu batena duena. Ideia hau baliatuz, 1968an [[Sheldon Lee Glashow|Sheldon Glashow]], [[Abdus Salam]] eta [[Steven Weinberg]] lankideek indar elektromagnetikoaren eta elkarrekintza ahularen teoriak bateratu zituzten. Forgatu zutenez, bi indarrak indar bakar baten bi aldaera dira, orain indar elektroahula deritzona.
| |||