Hasieran [[Roberto Rossellini|Rossellini]] eta [[Alberto Lattuada|Lattuadarekin]] lan egin zuen (''[[Roma, citàcittà aperta]]''; ''[[Paissa]]''). [[Neorrealismo|Neorrealisten]] eragina izan zuen hasieran: ''[[Les fous du music-hall]]'', ''[[Luci di varietà]]'', 1951, ''[[Courier du coeur]]'', ''[[Lo Sceico bianco]]'', 1952; ''[[I Vitelloni]]'', 1953). Gero bere nortasuna finkatu zuen, eta oso obra oparoa sortu zuen. Gizarteak oinarritzat emakumearen alienazioa (''[[La Strada (1954ko filma)|La Strada]]'', 1954) edo tranpa eta gezurra (''[[Il Bidone]]'', 1955) dituela esanez, gizarte bat auzitan jarriz; uste osoa du errugabezian (''[[Le Notti di Cabiria]]'', 1957) eta zorion gogoan (''[[Giulietta dei Spiriti]]'', 1965). Ondasunetan aberats direnen gainbeheraren lekuko eta epaile izan zen (''[[La Dolce vita]]'', 1959). ''[[Otto e Mezzo]]'' (1963) filmaren ondoren, zinema onirikoaren poeta argiena bihurtu zen, irudirik zoragarrienak eta ironiaz beteenak eskainiz. ''[[Fellini Satyricon]]'' (1968), ''[[Roma (1972ko filma)|Roma]]'' (1971), ''[[Amarcord]]'' (1973) filmetan, iragana berriro eskuratu nahi duen gizona azaldu zuen, gizonaren bizitzaren deskripzio gogorra eginez. geroztik pelikula hauek egin ditu: ''[[Il Casanova di Federico Fellini|Il Casanova]]'', 1976; ''[[La città delle donne]]'', 1979; ''[[Prova d'orchestra]]'', 1978; ''[[E la nave va]]'', 1983; ''[[Ginger e Fred]]'', 1985.
