Safo: berrikuspenen arteko aldeak
Ezabatutako edukia Gehitutako edukia
35. lerroa:
Safo bere poemetan amodioaz forma librez hitz egiten du, apaindurarik gabe, indar irrazional bat bezala, gizakiaz nagusitzen da eta forma ezberdinaz agertzen da, jelosia edo desira. Esan daiteke hain sinzera dela zein bere poemetan identifikatuta agertzen zara, horrek gure harridura sortzen du poesia greko arkaikaz hitz egiten dugunean. Inpresio hori, gainera, ez da beste kasuetan aurkitzen, beste poeta greko eta latinoen poemetan. Esandakoaren adibide argi bat bere poemetako batean ikusten da, berari buruz hoberen kontserbatu dena, himno eta otoitz baten nahasketa da (Afroditaren ohorez egindako himnoa). Bere poesiak arrakasta handia izan zuen garai klasikoan eta poeta askorentzako inspirazio iturri bezala balio izan zitzaien, latindar Catulo eta Horacio bezala; garai alejandrinotik aurrera bere obra gorde nahi zuen eta leku berriak ezagutzea saiatu zen.
[[2004]]. urtean, [[K. a. III. mende]]ko [[papiro]] batzuetan aurkitutako Saforen bi poema argitaratu ziren. Artean ezezagunak ziren olerki hauetako batean, Safo denboraren joanaz kexatzen da, zahartasunak bere gorputzean utzi dituen ondorioak deskribatuz. [[Titono]]ren mitoa erabiliz, gazte irautea ez hiltzea baino funtsezkoagoa dela azaltzen du. Titono, hilezkorra eta beti gaztea zen Auroraz maitemindu zen. Orduan, jainkoei hilezkor bihurtzeko eskatu zien,
== Erreferentziak ==
|