[[Ramón Menéndez Pidal]]en ikasle eta lankidea izan zen. Hizkuntza eta literatura espainiarrak irakatsi zituen Espainia, [[Alemania]], [[Ingalaterra]] eta [[Ameriketako Estatu Batuak|Estatu BatuBatuetako]]etako unibertsitateetan. [[1968]]tik [[1982]]ra [[Real Academia Española|Espainiako Errege AkademiaAkademiako]]ko (Real Academia Española) zuzendaria izan zen.
Ikertzaile eta kritikari gisa, garrantzi handiko lana egin zuen, hala [[hizkuntzalaritza]]n nola literaturaren alorrean. Berari zor zaio poesia barroko espainiarrari buruzko ikusmolde berria: ''Temas gongorinos'' ([[1927]]), ''La lengua poética de Góngora'' ([[1950]]) eta abar. Herri-poesia ere Dámaso Alonsoren aztergaia izan zen. Halaber, [[Amado Alonso]]rekin batera, literatura-estilistika Espainiako literatura-ikerketan sartu zuen.
Poesiaren alorrean, [[27ko belaunaldiBelaunaldia|27ko belaunaldiko]]ko olerkari-taldean kokatzen da. Bi aldi bereizten dira haren olerkigintzan. Lehenean, poesia hutsa landu zuen, [[Juan Ramón Jiménez]] eta modernisten eragina agertzen zuena: ''Poemas puros, poemillas de la ciudad'' ([[1921]]), ''El viento y el verso'' ([[1924]]). Bigarrenean, ''Oscura noticia'' ([[1944]]) liburuarekin hasia, espainiar gerraondoko literaturaren funtsezko obra sortu zuen: ''Hijos de la ira'' ([[1944]]). Berak poesia deserrotua deitzen zuena existentziala da: ''«mundua kaosa eta atsekabea da, eta poesia, ordena eta ainguraren bilaketa amorratua»''. ''Hijos de la ira'', bestalde, ankerkeria, injustizia, gorroto eta zuzengabekeriaren aurkako protesta-oihua da. ''Gozos de la vista'' izenburukoa ere garai hartakoa da. Gerora, beste zenbait obra idatzi zituen: ''Hombre y Dios'' ([[1956]]), ''Duda y amor sobre el Ser Supremo'' ([[1985]]) eta abar.
