Elezahar: berrikuspenen arteko aldeak

[[Latin]]ez, elezaharrari ''legenda'' esaten zaio eta "irakurri behar dena" esan nahi du. Jatorrian, idatzizko narrazio bat da, ozen irakurri behar dena, eta jende artean, [[monastegi|monasterio]]en barruan, jangelako bazkari-afarietan edo eliza barnean, fededunak onbideratzeko, santu baten jaieguna ospatzean. Elezaharretan, zehaztasun historikoa alde batera uzten da, asmo morala zein izpiritualaren onerako, [[hagiografia]] edo elezahar hagiografiko edo pietatetsuetan bezala: horren, adibide ezagunena [[Jacopo della Voragine]]ren ''Urrezko Elezaharra'' da.

 

 

[[Literatura]]n, elezaharra fikziozko narrazio bat da, ia beti ahoz aho igorritakoa eta gauza miragarriekin zerikusia duena. [[Ipuin]]a ez bezala, elezaharra beti elementu zehatz batekin lotuta egoten da (tokia, objektua, pertsonaia historikoa...) eta arreta elementu hori eguneroko munduan, edo elezaharrak jatorria duen komunitateko historian barneratzean jartzen du; halaber, garai eta toki ez errealetan oinarritzen denez, elezaharra benetako toki eta garai zehatzetan garatzen da. Mitoarekin, kultura zehatz bati azalpena ematearen lana banatzen du eta maiz fantasiazko izakiak agertzen ditu (uhandreak, adibidez). Erromantizismo garaian, idazle ezagunek gaia landu zuten, [[hitz lau]]an edo hitz neurtuan, bilduma frankotan. Mende horretako espainiar idazlerik ezagunenak [[Angel de Saavedra]], [[Jose Zorrilla]], [[Gustavo Adolfo Bécquer]] eta [[José Joaquín de Mora]] izan ziren.