Ludwig van Beethoven: berrikuspenen arteko aldeak

[[1792]]an, babesleak [[Viena]]rako beste bidaia bat ordaindu zion, eta geroztik ez zen hiri hartatik aldendu, bidaia labur batzuetarako izan ezik. Ondoko urtean [[Joseph Haydn]]ekin hasi zen ikasten, eta hark Londresa joan behar izan zuenean, [[Johann Baptist Schenk]]ekin kontrapuntoa, [[Johann Albrechtsberger]]rekin fuga eta [[Antonio Salieri]]rekin Italiako estiloko musika konposizioa sakondu zituen. Vienako goi-mailako gizarteak azkar onartu zuen, eta piano-jotzaile eta musikagile lanari ekin zion. Garai horretakoak dira ''ePianorako hiru trioak'', ''Zenbait bariazio'', ''Minue'' eta ''dantza aleman''-ak, ''Hari kintetoa'' eta ''Lieder''-ak. 1795ean arrakasta handia lortu zuen Vienako entzuleen aurrean aurkeztean, eta urtebete geroago [[Nureberg]]en, [[Praga]]n, [[Dresden]]en eta [[Berlin]]en eman zituen kontzertuetan, [[Frederiko Gilen I.a Brandeburgokoa]]ren aurrean jo zuelarik azken horretan.

1796n1796an [[gorreria]]ren lehen sintomak sumatu zituen. Eritasun hori areagotuz joan zitzaion, harik eta 1819an erabatekoa gertatu zen arte. Haren lagunen artean aipatzekoak dira Brunswick familia, Amenda eliz zuzendaria, Schuppanzigh biolin-jotzailea eta Schindler orkestra zuzendari eta geroago haren biografoa izango zena. Garai distiratsu hartan egin zituen bere lehen lan bikainak: ''Pianorako sonatak'', ''Patetika'' deiturikoa horien artean dela (1799); ''Lehen sei hari kuartetoak'' (1800); ''Cuasi una fantasia'' edo ''Ilargi zuria'' sonata (1802); ''Piano eta biolinerako sonata'' edo ''Kreuzeri Sonata'' (1802). 1803an ''Bigarren Sinfonia'' argitsua egin zuen, [[Haydn]] eta [[Mozart]]engandik hain hurbil dena, eta jadanik Beethovenen izpiritua garbi erakusten duena.