Donemiliagako glosak: berrikuspenen arteko aldeak
Ezabatutako edukia Gehitutako edukia
t Robota: Testu aldaketa automatikoa (-\{\{[Cc]ommons[ck]at\|(.*)\}\} +{{commonskat}}) |
No edit summary |
||
1. lerroa:
[[Fitxategi:Codiceemil.jpg|thumb|Donemiliagako 60. kodexaren 72. orrialdea, bazterrean glosa duena.]]
'''Donemiliagako glosak''' {{lang|la|''Aemilianensis 60''}} [[latin]]ezko [[kodex]]aren bazterretan [[X. mende]]aren bukaeran edo [[XI. mende]]aren hasieran [[latin]]ez, [[
Eskuizkribuak [[San Millán de Susoko monasterioa]]n aurkitu zituzten, [[Donemiliaga Kukula]]ko udalerrian ([[Errioxa]]).
== Hizkuntzak ==
''Aemilianensis 60'' kodexaren mila inguruko glosetatik ehun edo orduko [[
== Euskarazko glosak ==
13. lerroa:
:''jzioqui dugu / guec ajutuezdugu''
Interpretazioa ez da ziurra.<ref>{{erreferentzia|izena1=
:''jzioqui dugu / (lat.) (inveniri) meruimur'', hots, '(aurkitzea) merezi genuen'
:''guec ajutuezdugu / (lat.) non nobis sufficit (non convienet a nobis)'', hots, 'ez zaigu komeni'
Bigarren glosari dagokionez, hasiera batean latinezko ''ne... nos... precipitemur'' eta haren erromantzezko glosa ''nos non kaigamus''ekin lotu bazen ere<ref name = "menendez">
Halaber, euskarazko hitz batzuk bere horretan ezezagunak dira. Bi azalbide eman zaizkio ''izioki'' delakoari, betiere aditz partizipio bat dela jakintzat emanda: batetik, ''izio'' 'piztu' aditzarekin lotu da, baina hau ez dator latinezko testuko ezerekin bat; bestetik, glosako <z> gaurko <tz>ren ordez balego, baliteke Leizarragak darabilen ''itzeuki'' '-tzat hartu' aditzarekin lotuta egotea. Bigarren glosako ''aiutu''-k geroago bizkaieraz ondo xamar lekukotzen den ''adiutu'' (''aiotu, aiutu'') 'egoki' adjektiboa dakar gogora; horrela balitz, ''aiutu dugu'' ''maite dugu'' egituraren antzekoa litzateke, hau da, [izenondo mugagabea + dugu] egitura bat.
Glosagilearen jatorriari buruz, Menéndez Pidalek suposatu zuen nafarra behar zuela izan, eta ez errioxarra, ''dugu'' erabili zuenez gero, [[Mendebaldeko euskalkia|Mendebaldeko]] ''dogu''-ren ordez. Alabaina, Mitxelenak gogoratu bezala, ''dut'' erako formak [[Arabako euskara]]n ere lekukotzen direnez ([[Nicolao Landuchio|Landucci]]ren hiztegian, adibidez), baliteke testua Errioxakoa bertakoa izatea. Ezaguna denez, euskarak gutxienez XIII. mendera arte iraun zuen Errioxako zenbait alderditan, [[Ojacastro]]n adibidez, eta ugari dira [[toponimia]]n [[euskara]]zko terminoak, garai batean [[Errioxa Garaia]] euskara-erromantze mugan zegoen seinale<ref>
Oharpen txiki bi hauek [[epigrafia]]zkoak ez diren euskaraz idatziriko lehendabiziko lekukoak dira.
30 ⟶ 29 lerroa:
[[Hizkuntzalaritza|Hizkuntzalarien]] ustetan, glosetan euskal ezaugarri asko daude, eta hau idazle elebidun (euskara-erromantze) baten ezaugarria litzateke. Dudatan daude, berriz, erromantzea sailkatzean: errioxar [[Erromantze hizkuntzak|aurrerromantze]], [[nafar-aragoiera]] edo errioxar-[[gaztelania]]. Badaude [[nafar-aragoiera]]zko hitz asko, tartean ''muito'', ''feito'', ''honore'' (orduan femeninoa), ''plicare'', ''lueco'', ''cono'', ''ena'', eta abar.
[[Ramón Menéndez Pidal|Menéndez Pidal]]<ref name = "menendez"/> (1950), [[Rafael Lapesa|Lapesa]]<ref>[[Rafael Lapesa]], ''"Historia de la lengua española"'', [[Madril]]: Gredos, [[1981]]</ref> (1981), [[Emilio Alarcos|Alarcos]] (1982) edo [[Manuel Alvar|Alvarren]] (1976, 1989) ustetan nolabaiteko ''[[koiné]] linguistikoa'' izan zen<ref>{{erreferentzia|izena= Rafael |abizena= Cano
Bestetik [[germanismo]]ak ere bazituen<ref>{{erreferentzia|izena= César |abizena= Hernández
:''desolabuntur - nafragarsan''
|