Alemaniar espresionismo: berrikuspenen arteko aldeak

piktorikoa zera da: modu subjektiboan mundua deformatzen zuen mugimendua. Garai horretan ezaguna zen Kubin pinturan eta Kafka literaturan. Mugimendu honen arabera, bizitzak ez du zentzurik eta hori islatzen zuten euren lanetan: desesperazio sentimendua zen nagusi.

 

 

 

zaintzen ditu: barruko dekorazioa, makilajea, jantziak, argiztapen artifiziala… ‘Caligari’ izan zen ikonografia luze bateko lehen pertsonaia (Nosferatu, Jack el Destripador, Frankestein…) gai nagusi horien inguruan beldurra, fantasia eta krimena nabarmentzen ziren. Film hori Mélièsen zinema fantastikoarekin eta hasieran grabatutako antzerkiekin lotzen zen. Alemaniako ohitura fantastikoarekin eta deabruz beteriko zinemarekin ere nahasten zen.

 

 

 

 

Garai berean korronte berria sortu zen aurrekoarekin talka eginez: Errealismoa. Kamera objektiboa erabiltzen zen eta Espresionismoa baino erreaslitagoak izan nahi zuten,

 

 

 

Hitler eta Goebbels (Hezkuntza eta Propaganda Ministerioa) Alemaniako Espresionismoaren garaikoak dira. Zinema industria sortu zen eta film komertzialak egiten ziren orduan. Espresionismoaren kalitate estetikoa galtzen da soinuarengatik eta horrela pelikula propagandistikoek leku garrantzitsua hartzen dute, eta zinema espresionista gainbehera garaiean dago, baina badago salbuespenik: Von Sternbergen ''El ángel azul'' (1930, Der Blaue Engel) edota Fritz Langen ''M o el vampiro de Dusseldorf'' (1931, M). UFA estudioetan egiten zen lan gehienbat garai honetan. Bestalde, Fritz Lang-en beste film bat, ''Metropolis'' (1926) garai hartan indartsua izan zen: ez zuen hari propagandistikotik jarraitu eta heriotza hartu zuen gai nagusi gisa. Ildo horretako filmek aurrerantzean Lang hartuko dute erreferentzia moduan (Blade Runner edo The Matrix, esaterako)