Carl Philipp Emanuel Bach: berrikuspenen arteko aldeak

1746an ganbera-musikari izendatu zuten, eta hogeita bi urtetan zehar hala jarraitu zuen, [[Carl Heinrich Graun]], [[Johann Joachim Quantz]] eta [[Johann Gottlieb Naumann]]ekin batera. [[Berlin]]en bizi izan zen garai horretan, honakoak konposatu zituen: ''Magnificat'' (1749), aitaren eragin handia erakutsiz; Pazko kantata bat (1756); zenbait sinfonia eta kontzertu; gutxienez hiru abesti-sail; zenbait kantata sekular eta beste pieza batzuk. Baina, haren lanik garrantzitsuena klabezinari lotuta egon zen, besteak beste, ''Mit veränderten Reprisen'' bilduma (1760-1768). Gainera, 1753an ''Versuch über die wahre Art das Clavier zu spielen'' idatzi zuen (tekla-instrumentuak jotzeko arteari buruzko saiakera), arrakasta handia izan zuen tratatu sistematiko eta magistrala. [[Muzio Clementi]] eta [[Johann Baptist Cramer]]ren metodoetarako oinarria da.

XVIII. mendearen bigarren erdian Carl Philipp Emanuelen ospea handia izan zen. [[Wolfgang Amadeus Mozart]]ek (harreman estua zuen haren aitarekin), zera esan zuen hari buruz: “Bera aita da, gu umeak.” Joseph Haydnen heziketaren tarterik handiena Carl Philipp Emanuelen obra atertzen eman zuen. [[Ludwig van Beethoven]]ek haren talentuaren aurrean mirespena eta estimua adierazi zituen. Hori guztia, batez ere, klabezinerako sonatek eman zioten, musika-forma horren garapenean oihartzun handia izan zuten sonatek. Estiloa argia da, espresioa leuna. Nabarmenak dira beren askatasunagatik eta beren askotariko diseinu estrukturalagatik. Eskola italiarreko konpositoreek ezarritako eskema zurrunarekin hautsi, eta vienar maisu handien etorrera erraztu zuten.

Gaur egun, ikasleek askotan interpretatzen dituzte haren ''Sonaten für Kenner und Liebhaber'', haren D''ie Israeliten in der Wüste'' eta ''Die Auferstehung und Himmelfahrt Jesu'' oratoriak, hala nola klabikordiorako zenbait kontzertu, adibidez, ''Kontzertua Sol maiorrean eta Re maiorrean''.