Kandinskyren tradizioa: berrikuspenen arteko aldeak

Miren donostiar neska gaztea da, margotzeko zaletasuna duena. [[Vasili Kandinski|KandinskyKandinski]] margolariaren alargunak idatziriko liburu batean irakurrita, Errusiako antzinako [[tradizio]] baten berri jasotzen du, zeinaren arabera neska gazte batek urtezaharretik urteberrira kalean ikusitako lehen gizonaren izena duen maitalea izango duela baieztatzen den. Tradizio horri jarraitzea erabakitzen du, baina urtezaharrerako aste batzuk falta direla eta, Aitor izena gustuko duela bururatu eta izen horren inguruan maitasun ideala eratzen du. Sexu harremanetan hasiak diren bere lagun taldeko nesken [[iseka]]k isilaratzekoisilarazteko, Manuel izeneko mutil batekin dabilela kontatzen die, gezurra izan arren. Gurasoekin maiz joaten den [[Bastida (Araba)|Bastida]] herrian ezagutu duela kontatzen die, han Manuel izena arruntagoa dela kontuan hartuz. Bere lagunek, bereziki Rosa izeneko batek, egiten dizkioten galdera eta zirikadek bultzatuta neurri batean, Manuelekiko alegiazko amodio-harremana osatzen du bere [[irudimen]]ean, Manuel gazte jakintsu eta arduratsu moduan eratuz.

Urtezahar gaua heltzen denean, lagun baten etxera mahatsak jatera joan behar duelako aitzakiarekin, Errusiako tradizioa betetzera irteten da kalera. Bebarrutik ataeraatera bezain laster, mutil batekin topo egin eta berari izena galdetzean, mutilak ez diola esango erantzun eta berak Miren izena duela erantzuten dio, neska ezagutzen ez duen arren. Miren guztiz harrituta geratzen da. Jolas moduan, mutilak bere izena asmatzeko esaten dio eta burura datorkion lehen izena, noski, Aitor da, gustuko duen mutil izena. Mutilak asmatu egin duela adierazi baina neskak ez du sinesten, baina azkenean mutilaren lagunek baieztatu egiten diote izena. Mutilak telefonoa eskatu eta beste batean elkar ikusteko proposamena egiten dio. Handik astebetera deitu eta Errenteriara joaten dira, Aitor hangoa baita. Hurrengo asteetan ere, handik ibiltzen dira, zinemara joaten eta txurroak jaten beti. Mutila zakarra eta aspergarria izan arren, halabeharrak beretzat ekarri duela sinetsita dago Miren.

Azkenean, Aitorrengan sumatzen dituen tristura, zakarkeria eta frustrazioa berarekin sexu harremanak ez izateagatik dela pentsatuta, berarekin amodio egitea proposatzen dio, baina leku egoki batean izan behar delako baldintzarekin. Bitartean, Mirenen amak alabarengan zerbait sumatu eta, emakume kontserbadorea izanda, sexu harremanekin kontuz ibili eta aurretik neurriak hartzeko erregutzen dio. Mirenek berak erosten ditu kondoiak, egoera nahaspilatsu batean eta etxetik gertu dagoen botika batean. Aitorrekin geratuko den egunerako bragakulero arruntak janztea ere erabakitzen du. Aitorrekin elkartu eta Errenteria inguruko errepideko hotel ziztrin batera doaz. Han, biak herabe eta urduri agertzen dira. Mirenek Manurekiko lehen aldia nolakoa izango litzatekeen ekartzen du gogora, maitagarriro egingo zuten, elkarri laztanduz eta hitz gozoak esanez. Azkenean, Aitorrekin ez da horrelakorik ezer gertatzen eta [[sarpen (sexualitatea)|sarpena]] besterik gabe burutzen du mutilak, Mireni ezer gogoangarririk gabe utziz. Bukatu eta ohean etzanda, bonba baten leherketa gertatzen da. Horrek Aitorri arreta beste zerbaitetan jartzeko aitzakia ematen dio, berehala jeikizjaikiz eta Miren bakarrik utziz ohean. Ohean bueltan, Mirenek zerbait kontatzeko esaten dio, baina Aitor isilik geratuko da pentsakor. Ondoren, lehen aldian izaten den maindireko odol arrastoa ikusita, Aitor haserretu egiten da. Ohean etzanda, isilik eta pentsakor, Aitorrek alde egiteko ordua dela adierazi eta isilik hoteletik atera eta autoa hartzen dute Donostiara itzultzeko.

AbanadonatutaAbandonatuta sentitzen du bere burua Mirenek. Aitorrek ez dio deitzen hurrengo egunetan. Baina, denbora bat pasata, atsekabea gainditu eta margotzen hasi zen berriro. Egun batean, Aitorren deia jaso eta elkarrekin ateratzeko estaenesaten dio, besterik gabe, maitausnezkomaitasunezko hitzik gabe. Mirenek biak oso ezberdinak direla eta uzteko biontzat hoberena dela adierazten dio, bestelako azalpenekin batera. Ika-mika baten ondoren, Aitorrek ''[[pijo|pija]]'' deitu eta telefonoa eskegi egiten du.