Oximoron: berrikuspenen arteko aldeak

'''Oximoron''' hitza [[greziera]]tik dator, ὀξύμωρον, "contradictio in terminis" latinez, euskaraz “eromena”. Berez, jatorrizko hitza oximoron bat da: οξύς (oxýs: ‘zorrotza) eta μωρός (moró: kamutsa’). [[Figura erretoriko]]en artean [[pentsamendu figura]]a bezala sailkatu egiten da. Definizioz zera da: “bi osagai edo zati antitetiko, ustez bateraezinak, edo elkarren kontrako zentzua dutenak elkartzen dituen figura da”.<ref>[[Xabier Altzibar]], 616.or.</ref> Oximoron baten lehenengo ondorioa [[absurdo]]a da eta figura horrek ulertzeko irakurleari lan berezi bat eskatzen zaio. Esaterako “une eternoa” aipatzen badugu, hasieran kontzeptuak absurdoa ematen du baina laster bere zentzu [[metafora|metaforikoa]] ulertu daiteke, hau da, une hori , auskalo zergatik intentsitate bereziaz bizi izan dugula. Beraz, oximoron [[antitesi]] mota da.