Arkitektura neoklasikoa: berrikuspenen arteko aldeak

'''Arkitektura neoklasikoa''' XVIII. mendearen bigarren erditik XIX. mendearen lehen erdira arte, [[Neoklasizismo]] garaian, europar kulturak garatu zuen [[arkitektura]] estilo nagusia da. [[Arkitektura Klasiko]]an oinarritzen da, gehien bat.

 

Printzipio nagusiaren muina, arrazoia sentimenduari gailentzean zetzan. Greko-erromatar aitzin aroaren oroimena izan zuen ardatz, arkitekturaren esentziaren bilaketan. Neoklasizismoko arkitekturan, eraikuntzak elementu sinpleen batuketaz konposatzen dira, izaera trinkotik aldenduz. Izaera tektonikoa du, egitura berak eraikuntza definitzen du. Konposizioa eta eraiketa batera doaz, eta zutabea berragertzen da bere izaera tenktonikoaz. Apaingarriak murrizten doaz, soiltasuna indartuz. Simetria, soiltasuna, kolore murriztasuna, garaipen arkuen erabilera, antzindegia hiru partetan konposatzea, orden bakarraren erabilpena... oso ezaugarri nabariak dira.