'''Valeriano''', [[latin]]ez ''Publius Licinius Valerianus'' (200 inguru - [[260]]) erromatar enperadorea izan zen [[253]]tik hil zen arte. [[III. mendeko krisialdi]]ko usurpatzaile gehienak ez bezala, Valerianoren jatorria noblea zen. Haren estreineko urteei buruz gutxi jakiten da halere. Egnatia Marinianarekin ezkonduta, bi semeak izan zituen, [[Galieno]] eta [[Valeriano Minor]].
[[238]]an ''[[princeps senatus]]'' titulua zeukan. [[Gordiano I]].ak, beraz, berarekin hitz egin behar izan zuen [[Erromako Senatua|SenatuSenatuak]]ak onar zezan. [[251]]n, [[Dezio]]k [[zentsor]] kargua berreskuratu zuen eta botere zabalak eman zizkion, arlo zibilarako enperadore ia-ia bezalakoa bihurtuz. Senatuak Valeriano hautatu zuen posturako. [[Dezio]]k [[Rhin]] probintzietako gobernatzailea ere izendatu zuen. [[Treboniano Galo]]k ere bazeukan konfidantza Valerianorengan, 253an [[Emiliano]]ren matxinada bertan behera uztea agindu baitzion. Nolanahi ere, Valerianoren armada berandu iritsi orduko, Galo bere soldaduek hil zuten, [[Emiliano]]ren kontra borrokatu baino lehen.
Valerianoren tropek Valeriano aldarrikatu zuten enperadore orduan. [[Erroma]]ra iritsi orduko, [[Emiliano]]ren legioek [[Emiliano]] hil zuten. Senatuak berehala onartu zuen.
