Anadiplosi hitza grezieratik dator, ἀναδίπλωσις, “reduplicatio” latinez, “erreduplikazioa” euskaraz. Figura erretoriko hau hitzezko figura da eta, izenak adierazten duenez, hitzen errepikapenean datza: testu baten azken zatia hurrengoaren hasieran errepikatzen denean anadiplosia da. Esaterako: “Zikina da dirua. Dirurik ez dut horregatik”. Anadiplosiak jarraian erabiltzen direnean kateatzea deritzo. Xabier Altzibarren arabera “gai eta erritmo indargarri legez jokatzen du, solemnitatea, ebokazioa”.[1]

Manuel Lekuonak euskal literaturan anadiplosi mota bat bereizi zuen eta bihurki izena eman zion.[2]

Bitoriano Gandiagaren adibide bat:[3]

Eta ilun,
orografia interesgarri baten zokondoetan,
hidrografia-zain zartatuen ertzetan,
ozeanografia irekiz bildutako lurretan,
gizon ttikia hemen-han.
Gizon ttikia hemen-han

dorreak eraikiz arra erdi zerurantz, zerurantz saltoka otetik otera.

Erreferentziak aldatu

  1. 40. or.
  2. Ibidem.
  3. Adio, 125.or.

Bibliografia aldatu

Kanpo estekak aldatu