Mónica Randall
Mónica Randall, jaiotzaz Aurora Julià Sarasa (Bartzelona, 1942ko azaroaren 18a) bartzelonar telebistako aktore eta aurkezlea da.
| Mónica Randall | |
|---|---|
.jpg) (1983) | |
| Bizitza | |
| Jaiotza | Bartzelona, 1942ko azaroaren 18a (81 urte) |
| Herrialdea |  Katalunia |
| Hezkuntza | |
| Hizkuntzak | katalana gaztelania |
| Jarduerak | |
| Jarduerak | kazetaria, telebista aurkezlea eta zinema aktorea |
| Jasotako sariak | ikusi
|
    | |
Biografia aldatu
Familia aberats batean jaioa.[1] Mimatua izan zen, alaba, biloba eta iloba bakarra baitzen familian.[2] Aurora gazteak frantziskotar mojetan ikasi zuen nerabezaroan Parisera joan aurretik.
17 urte bete arte, uda guztiak igaro zituen Gavinen, Huescako herri txiki batean, bere amaren herria zen Doloresen. Kontatu zuenez, haurtzaroko oroitzapen ahaztezinetako bat Ordesako ibarrean oinez ibiltzea zen, "naturan usainduz eta magia ahaztezin hartan bildurik".[2]
Pinturan edo interpretazioan aritzea zalantzan jarri ondoren, Mónicak, bere familiaren nahien kontra, Bartzelonako Antzerki Institutuko Interpretazioa ikastea erabaki zuen, idazkari lanetan ari zen bitartean.[1]
Lan ibilbidea aldatu
Hastapenak: antzerki esperientzia aldatu
Arte Dramatikoko ikasketak amaitu eta lasterrera, antzerkian egin zuen debuta, Cena de matrimonios eta Pisito de soltero komediekin.[3] Alejandro Ulloaren Antzerki Konpainiako kide izan zen. Beste lan batzuk hauek izan ziren: Los intereses creados, Caminos de Damasco eta El alma se serena.
Eszenatokietatik urrun hogeita hamar urte baino gehiago igaro ondoren, 2009an antzerkira itzuli zen Yasmina Rezaren Una comedia española lanarekin, Sílvia Munt-ek zuzendua.[3]
Zinema aldatu
Handik gutxira, lehen urratsak eman zituen zineman, José Díaz Moralesen La Revoltosa (1963) lanean debuta eginez.
1965ean, Paco Moránekin batera, Miguel Iglesias Bonnsek zuzendutako "Muerte en Primavera" filmaren protagonista izan zen.
Lehen urte horietan Spaghetti western askotan parte hartu zuen, hala nola Los héroes del Oeste (1965), Los cinco de la venganza (1967) eta Sol rojo (1971), Terence Young-ek zuzendua.
1968tik aurrera, komedia kostunbristetan oinarritu zen bere karrera zinematografikoa; komedietan emakume kosmopolita eta sofistikatuaren prototipoa interpretatzen zuen. Garai hartan, Luis César Amadoriren Cristina Guzmán (1968), Pedro Lazagaren Verano 70 Rocío Dúrcalekin, (1969), Jesús Puente eta Juanjo Menéndezekin, Pedro Lazagaren Abuelo Made in Spain (1969) Paco Martínz Soriarekin, Jaime de Armiñanen Carola de día, Carola de noche (1969) Marisolekin, edo Rafael Gilen Un adulterio decente (1969) Carmen Sevillarekin. Gainera, Flor salvaje (1965) filmean parte hartu zuen, Rosa Morena protagonista zuela eta Javier Setó zuzendari.
Hirurogeita hamarreko hamarkadan, Espainiako zinemako klasikotzat jotako filmetan konplexutasun handiagoko paperak interpretatzeko aukera eskaini zitzaion, hala nola, Jaime de Armiñánen Mi querida señorita (1972); Carlos Sauraren Cría cuervos (1976); Antonio Giménez-Ricoren Retrato de familia edo Luis Garcia Berlangaren La escopeta nacional (1978)[4] José Sacristanekin.[5] 1986an, Carlos Serranoren agindupean, Calé filmatu zuen Rosario Floresekin batera.
1987an, berriz ere, Jaime de Armiñánen zuzendaritzapean, Mi general filmeko protagonista emakumeen papera interpretatu zuen, Fernando Rey, Fernando Fernán Gómez, Héctor Alterio, José Luis López Vázquez eta Rafael Alonsorekin batera. Film horrek Epaimahaiaren Sari Nagusia irabazi zuen Montrealgo Zinemaldian, 1987an. Zaragozako Akademia Orokor Militarrean estreinatu zen, eta garai hartako Espainiako armadako jeneral aktibo guztiak gonbidatu zituzten.
Telebista aldatu
Telebistan ere lan handia egin zuen, 1964an hasi baitzen lanean, eta aktore eta aurkezle lanetan aritu zen. Saio dramatikoetan, hala nola Estudio 1, Novela, Teatro de siempre edo Teatro de familia, denak Televisión españolan, William Shakespeare, Jean Racine eta Ladislas Fodorren lanak interpretatzeko aukera izan zuen. 1967an Narciso Ibáñez Mendak zuzenduta estreinatu zen¿Tú eres el asesino? serieko biktimetako bat izan zen.
1973an Mónica a Medianoche entretenimendu-saioa aurkeztu zuen eta 1974-1975 denboraldian Tele-Revista magazina. Ondoren, 1980tik 1981era bitartean, Cosas saioa gidatu zuen, Joaquín Prat eta Marisa Abadekin batera, eta, haren atzetik, Características (1982) elkarrizketatzaile-lana garatzeko programa bat: Rasgos (1982).
Nuriren, Blanchen (Rue McClanahan) alter ego espainiarraren, papera interpretatu ondoren, Juntetan, baina ez matxinadak (1994-1995), 2002 eta 2004 artean Ana y los siete seriearen banaketan parte hartu zuen, eta Rosa, Alexiaren ama (Silvia Marsó), interpretatu zuen.
Sariak aldatu
| Saria | Urtea | Pelikula/Saioa | Kategoria |
|---|---|---|---|
| Urrezko TPa | 1974 | Mónica a medianoche | Aurkezle onena |
| Ikuskizunen Sindikatu Nazionalaren saria | 1976 | Retrato de familia | Aktore onena |
| Zinemako Idazleen Zirkuluaren dominak | 1976 | Retrato de familia | Protagonista aktore onena |
| Zilarrezko fotogramak | 1978 | La escopeta nacional | Espainiako zinemako interprete onena |
| Tabernas Almería Western Film Festival saria | 2013 | ||
| Sant Jordi Sariak[5] | 2015 | Ibilbide profesionalarengatiko saria | |
| 21eko Ciudad del Paraíso Biznaga Málaga jaialdian | 2018 | Ibilbide profesionalarengatiko saria |
Erreferentziak aldatu
- ↑ a b (Gaztelaniaz) «Mónica Randall: Biografía y filmografía» AlohaCriticón 2017-01-02 (Noiz kontsultatua: 2022-12-13).
- ↑ a b «Mónica Randall: así está a los 80 años la famosa actriz» Pronto (Noiz kontsultatua: 2022-12-13).
- ↑ a b Román, Manuel. (2015-11-17). «La verdadera pasión de Mónica Randall» libertaddigital com.
- ↑ (Gaztelaniaz) «Mónica Randall: "Todas las armas de 'La escopeta nacional' eran de Franco"» La Vanguardia 2021-06-18 (Noiz kontsultatua: 2022-12-13).
- ↑ a b (Gaztelaniaz) «Mónica Randall: "Me he equivocado mucho en la vida y, si la repitiera, lo haría mucho mejor"» Lecturas 2015-04-14 (Noiz kontsultatua: 2022-12-13).
Kanpo estekak aldatu
Datuak: Q442525
Multimedia: Mónica Randall / Q442525
