Hezkuntza publikoa
Hezkuntza publikoa herrialde bakoitzeko hezkuntza-sistema nazionala da, administrazio publikoak kudeatzen duena eta zergen bidez ordaintzen dena. Oro har, zenbait maila akademikotan eskolatutako ikasketa- eta hezkuntza-planak planifikatzea, gainbegiratzea edo zuzenean gauzatzea sartzen da, eta arau juridikoak nahitaezkotzat jotzen dituen mailak egitea da nagusi. Terminoa hezkuntza formalari, eskolaurreko hezkuntzari, lehen hezkuntzari eta bigarren hezkuntzari aplikatzen zaie. Bigarren hezkuntzaren ondoko hezkuntzari, goi-mailako hezkuntzari edo laguntza publikoak jasotzen dituzten unibertsitate, ikastetxe eta eskola teknikoei ere aplikatzen zaie.
Hezkuntza publikoaren helburua da herritar guztiek hezkuntza jasotzeko aukera izatea eta lehiarako abantaila lortzeko behar diren hezkuntza-mailak sortzea. Erregulartasunez, hezkuntza publikoa gobernuaren esku geratzen da, eta hark instalazio fisikoa eta irakaskuntza ematen ditu, baita material didaktikoak ere, ikasketak egiteko. Hori dela eta, hezkuntza-sistemarekin zerikusia duten administrazio publikoko erakundeak ere badaude, hala nola Hezkuntza Sailak edo Ministerioak. Herrialde bakoitzeko hezkuntza-zerbitzuak antolatzen eta kontrolatzen dituzte.
Ezaugarriak aldatu
Hezkuntza publikoak, sarritan, jarraibide hauek eskatzen ditu:
- Ikasleek nahitaez joan behar dute (adin jakin bateraino).
- Irakasleen eta ikasketa-planen ziurtagiria, gobernuak edo irakasleen erakunde batek emana.
- Gobernuak ezarritako saiakuntzak eta arauak.
Hezkuntza-sistemei dagokienez, bi ezaugarri komun daude: erlijioa irakasten zuten eta herrien tradizioei eusten zieten; antzinako Egipton, tenpluko eskolek erlijioa ez ezik, idazketaren, zientzien, matematikaren eta arkitekturaren printzipioak ere irakasten zituzten. Indian ere hezkuntzaren zatirik handiena apaizen eskuetan zegoen. Antzinako Txinako hezkuntzak filosofia, poesia eta erlijioa zituen ardatz, Konfuzio, Lao-tse eta beste filosofo batzuen irakaskuntzen arabera.
Esan liteke, beraz, kapitulu honen ideia nagusia herrialde baten kulturaren eta haren bizi-filosofiaren arteko harremana, bere bizimodua eta idiosinkrasia kontuan hartuta, hezkuntzaren zati bat dela, hezkuntza gainerakoekin osatzen baita bizirik irauteko.
Historia aldatu
Jakina da herri primitiboek ez zutela irakaslerik, eskolarik eta doktrina pedagogiko antolaturik; hala ere, gizarteak inkontzienteki egiten zuen une bakoitzean, eta hezkuntza egitate gisa zegoen.[1]
Zibilizazio handiak iristean hasi zen biztanleriaren hezkuntza modu egituratuan eta antolatuan ematen herrialde askotan. Gaur egungo Txinan izan zen lehen unibertsitatea nabarmentzen da —Shang Hsiang Goi Eskola inperiala Yu-Shun aldian, K.a. 2257 eta K.a. 2208 urteen artean—, baita, mendeak geroago, Konfuziok sortutako irakaskuntza-eskola ere (ikasleak onartzen zituen gizarte-klaseko bereizketarik gabe). Maisu grekoak ere nabarmentzen dira: filosofo presokratikoak —hala nola; Tal de Mileto eta Democritok—, platonikoak eta neoplatonikoak, filosofia, matematika eta astronomia ikasteaz arduratzen direnak, besteak beste.
Hezkuntzaren historiak edozein hezitzailerentzat duen funtsezko garrantzia gizateriaren hezkuntza-iragana ezagutzea da. Historiak ez du gertaera bakartu gisa aurkezten hezkuntza-egintza; gertaera hori lotuta dago gertaera horretan eragina izan duten orientazio filosofiko, erlijioso, sozial eta politikoekin. Horregatik, aukera ematen digu jakiteko zer neurritan izan den hezkuntza historian faktore bat eta zenbateraino den kultura bat hezkuntzaren indar erabakigarria.
VIII. mendean, Carlo Magnok, bere Admonitio Generalis dekretuarekin, erreforma karolingiarraren lehen jarraibideak finkatu zituen, eta horrek gotzain bakoitzean eskolak sortzea ekarri zuen, haur aberats edo pobreentzat, eta Yorkeko fraile Alcuinoaren laguntza izan zuen, hura baita Historiako lehen hezkuntza-ministroa. 1179. urtean, Letrango III. Kontzilioak, Canon 18 delakoan, eliza bakoitzean katedrala ezartzea dekretatu zuen, elizgizonak eta ikasle pobreak doan irakasteaz arduratuko den maisu-maistra bat izateko.[2]
Eskolak eta ikastetxeak hobetuz joan ziren eta hiri berrietara iritsi ziren. 1538. urtean sortu zen Amerikako lehen unibertsitatea, Akinoko Santo Tomas Unibertsitatea Santo Domingon, La Española (gaur egungo Errepublika Dominikarra).
Trentoko Kontzilioaren dekretuak (1545-1563) eta arimak zaintzeko zereginean jarritako enfasia ezartzean, XVI. mendearen lehen hamarkadetan, kristau-hezkuntzari eskainitako ordena erlijiosoak loratu ziren, eta osagarri laikal bat izan zen, zeinari buruzko mintegi klerikalek ezagutza teologiko eta pastoralaren aldetik ordezkatzen baitzuten: Abiliarrak (1530ean); Aita Somaskoen Ordena Jeronimo Emilianik 1534ean sortua; Jesuitak Ignazio Loiolakoak 1540an fundatu zituen; Aita Doktrinarioak (1575ean); Aita Eskolapiotarrak 1567an ezarri zituen Giuseppe Calasanzioren lanak; Kristau Eskoleako Anaiak Jean-Baptiste de La Sallek hasita eta Frantzian fundatuak 1679an; Santa Ursulako Konpainia (Angela Merici, 1535ean); Filipenseko Maistrak eta Veneriniako Maistrak, xvi. mendearen amaieran Rosa Venerinik eta Lucía Filippinik sortuak. Ordura arte, bigarren hezkuntzak eliz hierarkiaren prerrogatiba esklusiboa izaten jarraitzen zuen.
Europako lehen eskola publiko eta doakoa José de Calasanz espainiarrak jarri zuen martxan. José de Calasanz, Peralta de la Salen jaioa, errementariaren eta herriko alkatearen semea zen. Haren bokazioa apaizgoa zen, eta 1583an apaiz bihurtu ondoren, Erromara joan zen 1592an, non haur guztiei irekitako doako eskola bat sortzeko ideia zehaztu baitzuen. Hasiera batean, elizako agintariek uko egin zioten proiektuari utopikoagatik, baina 1597an bere parrokiako sakristian fundatu zuen, Santa Doroteakoan, Trastévere auzoan, berak maisutzat zuen doako eskola. 1617an, eskola handiago bat sortu zuen Frascatiko hiri italiarrean, eta Pia Eskolak hasi zituen.[3] 1767an kanonizatu zuten.
Ondoren, XIX. mendearen amaieran, Ameriketako Estatu Batuetako hirugarren presidenteak, Thomas Jeffersonek, erabaki zuen gizarteak denen artean ordaindu behar zuela hezkuntza, pertsona guztiek hezkuntza laikoa eta doakoa izan zezaten. Horrela hasi ziren herri-eskolak edo common schools, 1830 eta XX. mendearen hasiera bitartean funtzionatu zutenak, eta state school edo estatu-eskola izena hartu zuten.[4]
Hezkuntza publikoa, oro har, guztion eskura dago. Herrialde gehienetan, adin jakin bateraino joan behar izaten dute haurrek eskolara, baina askok dute eskola pribatura joateko aukera.
Eskola publikoen finantzaketa, bestalde, diru-sarrera fiskalek ematen dute, eta, beraz, eskolara joaten ez diren pertsonak ere (edo haien menpekoak eskolara joaten ez direnak), gizartea hezten lagunduko dute. Pobreziak jotako gizarteetan, agintariak laxoak izaten dira derrigorrezko eskolatzeari dagokionez, haurrak langile baliotsuak baitira.
| « | "La educación está tan difundida que no falta en ninguna sociedad ni en ningún momento de la historia. En toda sociedad por primitiva que sea, encontramos que el hombre se educa".[5] | » |
| Codignola, E. (1946) | ||
XX. mendeko Latinoamerikako hezkuntza publikoa aldatu
Paulo Freire orientazio marxistako pedagogo eta filosofo brasildarrak hezkuntza errentagarritasun handiko inbertsio gisa aipatzen du, banakakoa eta soziala, eta ondorio hau ateratzen du: gizarte tolerantzia eta bizikidetza handiagoa duen populazioa izango da biztanle hezituagoa.
Hezkuntzaren handitasunaren gaia ere jorratzen du, baita hezkuntzaren tradizio liberala alde batera uzten duten politika publikoen ondorioz izan lezaketen arriskua ere, politika horiek zer kalte eragingo luketen jakinda. Hezkuntza publikoarekiko konpromisoa hausteak Latinoamerikako gizarteetan itun demokratikoaren haustura ekarri eta aurreratzea ekarriko luke.[6]
Beste gai bat herri-hezkuntzarekin duen harremana da, eta azpimarratzen du hezkuntzaren benetako arazoa ez dela ez metodologikoa ez pedagogikoa, politikoa baizik. Freirek bizikidetza kritikoaren kontzientziazioa eta garapena proposatzen du, eta irakasleak eta ikasleak harreman horizontala, ez asimetrikoa, ezar dezatela proposatzen du, ikasleak nolabaiteko autonomia izan dezan ikastetxean irakasleek bezala parte hartzeko.
Horregatik, bada, nor? ondorio honetara iristen da: hezkuntza estatuaren estrategia da gizartearentzat, eta honako hau adierazten du: "giza talde, komunitate edo gizarte orok beharrezkotzat jo du kide gazteenei baliotsutzat jotzen diren jakintzak transferitzea. Hortik abiatzen da hezkuntza, protagonisten praktikatik ikusita, gizarte-entitate bihurtzen dela, kulturalki ugaltzailea den ekintza estrategiko baten garapenetik abiatuta".[7]
Moriana Hernándezi jarraituz, giza eskubide baten merkantilizazioa oso larria da, negozioaren logikak kapitalismoaren matrize ideologiko bat baitu, kapitala handitzea bilatzen duena, baina ez hezkuntza hobetzea.[8]
Ikus gainera aldatu
| Euskarazko Wikipedian bada atari bat, gai hau duena: Hezkuntza |
- Hezkuntza
- Itunpeko hezkuntza
- Hezkuntzaren historia
- Unibertsitate publikoa
- Itunpeko unibertsitatea
- Lehen Hezkuntza
- Bigarren Hezkuntza
- Hezkuntza inklusiboa
- Hezkuntza teknologiko
- Hezkuntza Berria
Erreferentziak aldatu
- ↑ «Sutori» www.sutori.com.
- ↑ «La Universidad en la Edad Media» www.contraclave.es.
- ↑ «¿A que tampoco sabías que... la primera escuela pública de Europa la fundó un español?» Historia de Iberia Vieja (111): 114. Septiembre.
- ↑ [Esteka hautsia]
- ↑ Codignola, E. (1946). Historia de la Educación y de la Pedagogía. Buenos Aires: “El Ateneo”. Pág. 21-25.
- ↑ Torres, C.A. (Comp.) (octubre de 2002). Paulo Freire y la Agenda de la Educación Latinoamericana en el Siglo XXI. Buenos Aires: “Consejo Latinoamericano de Ciencias Sociales”. Pág. 9-22.
- ↑ Torres, C.A. (Comp.) (octubre del 2002). Paulo Freire y la Agenda de la Educación Latinoamericana en el Siglo XXI. Buenos Aires: “Consejo Latinoamericano de Ciencias Sociales”. Pág. 135-148.
- ↑ M. Sosa. (abril de 2009). El aporte de Pablo Freire a la pedagogía crítica. La Jornada. México. Cuarta edición.
Kanpoko loturak aldatu
- Andaluziako manifestua irakaskuntza publikoaren alde, 'Langileen Batzordeen Konfederazio Sindikalaren Herritarrentzako Zerbitzuen Federazioa' gune digitala.
- Krowka, S. (2018ko irailaren 11). ‘Sin Excusas’ eskola autonomoak eskola publiko tradizionalek baino aurrerapen handiagoak egiten dituzte matematikan eta alfabetatzean. Caracas: The Campbell Collaboration
- Campbell Collaboration. (2017). Baldintzak betearazteak diru transferentziak eraginkorrago bihurtzen ditu matrikulazioa handitzeko. Oslo: Campbell Collaboration
Datuak: Q12182551
[[Kategoria:Hezkuntza-sistemak]] [[Kategoria:Zerbitzu publikoak]] [[Kategoria:Hezkuntza]] [[Kategoria:Erreferentzia behar duten adierazpenak dauzkaten artikuluak]] [[Kategoria:Gainbegiratu gabeko itzulpenak]]