Wikipedia

Amparo Barayón

Zamorako piano-jole eta sindikalista fusilatua

Amparo Barayón Miguel (Zamora, 1904ko maiatzaren 8a – Zamora, 1936ko urriaren 11) pianista eta ekintzaile anarkista, errepublikanoa, sozialista eta feminista izan zen.[1] Matxinatuek fusilatu egin zuten Espainiako Gerra Zibilaren lehen hilabeteetan.

Amparo Barayón

Bizitza
JaiotzaZamora, 1904ko maiatzaren 8a
Herrialdea Espainia
HeriotzaZamora, 1936ko azaroaren 18a (32 urte)
Heriotza modua: bala zauria
Familia
Ezkontidea(k)Ramón José Sender
Seme-alabak
Hezkuntza
Hizkuntzakgaztelania
Jarduerak
Jarduerakpiano-jotzailea eta sindikalista
Musika instrumentuapianoa

Biografia aldatu

Amparo Barayón klase ertaineko familia batean hazi zen, tradizio politiko eta aurrerakoi sendodun giroan. Gurasoak Antonio Barayón Azcona eta Isabel Miguel Vaquero izan ziren. Pianoko ikasketa aurreratuak egin zituen eta eskola partikularrak ematen hasi zen. Kafe Iberian ere lan egin zuen —aitak fundatua eta, hil zenean, nebak zuzendu zuena—, Zamorako hiriburuko artisten eta intelektualen topalekua. Piano-jole gisa 1922an Zamorako Antzoki Berrian eta 1927an Salamancako Unión Radion errezitaldi batzuk eman zituen. Zamorako Musika Elkartearen antolaketa-batzordeko kide izan zen José Arregui eta Dámasorekin (1922), eta Elkarte Filarmonikoaren sortzaileetakoa ere izan zen (1930). 1923an argitaratzeari utzi zion Juventud aldizkarian lagundu zuen. César Fernández Díazekin batera Zamorako Ateneoaren sorrera sustatu zuen batzordean parte hartu zuen. Antonio Arias Gago zamorar biolin-jolearekin piano-errezitaldiak eman zituen garai hartan. El Mercantil eta El Heraldo de Zamoran antzerkirako artikuluak eta kritikak ere idatzi zituen (Miguelina Ascona izenez sinatuz).[2]

Madrilen aldatu

Telefonicako oposizioetara aurkeztu eta gainditu egin zituen, Zamoran salmenta-saltzaile gisa lan egin zuen bitartean. Telefónican egindako lanari esker, Madrilera joan zen bizitzera (1930). Ordutik aurrera, sindikatuan gero eta gehiago parte hartu zuten, CNTn afiliatu zen eta lana galdu zuen 1931ko Telefonicaren Greban parte hartzeagatik. Bizirik irauteko, mekanografo lanak eta piano eskolak eman zituen. Gero Nekazaritza Ministerioan lan egin zuen mekanografia-kalkulatzaile.[3]

Madrilen Ateneoko kontzertu eta hitzaldietara eta kafetegietako literatur solasaldietara joaten zen. Horietako batean gerora senarra izan zena ezagutu zuen, Ramón J. Sender (beste iturri batzuen arabera, ordea, lanean ari zela elkartu ziren, eta biak erakunde anarkistetan aritu ziren). Zibilez ezkondu ziren, eta Ramón (1934an jaioa) eta Andreaz (1936an) erditu zen Amparo. Elkarrekin bizi zirenean, Sender kazetari eta eleberrigile ospetsu bihurtu zen, eta Míster Witt en el cantón lanarekin 1935ean Literaturaren Sari Nazionala jaso zuen.

Errepublikaren aurkako estatu-kolpeak Segoviako San Rafaelen, Guadarrama mendilerroan, harrapatu zituen bi seme-alabekin eta umezainarekin. Segurtasunagatik, erabaki zuten Amparo umeekin Zamorara joatea. Ramón Sender Madrilera joan zen eta Errepublikako defentsa-indarretan sartu zen.

Atxiloketa eta hilketa aldatu

Zamorara iritsi zenean, Amparok Toroko kartzelara eraman zituzten neben atxiloketen berri izan zuen. Egun haietan, Portugalera joan eta senarrarekin elkartzeko pasaportea lortzen ahalegindu zen eta berarekin telefonoz komunikatzen saiatu zen. Horrek guztiak, antza, kolpisten susmoak piztu zituen eta abuztuaren 3an atxilotu zuten, nahiz eta hurrengo egunean aske utzi. Aste batzuk geroago, Gobernu Zibilean gestio batzuk egiten ari zela, Raimundo Hernández Comes gobernadoreari agirika egin zion Antonio neba Toroko kartzelatik Zamorako kartzelara eramateagatik, exekuzio estrajudizialeko aginduekin. Gertaera horren ondoren, egun horretan bertan Amparo atxilotu egin zuten (abuztuaren 28an) eta Andrea alabarekin batera kartzelan sartu zuten 1936ko abuztuaren 29an.

Zamorako espetxeko bizitza Pilar Fidalgo Carasak, espetxeko kideak, Francoren espetxeetako Una joven madre en las prisiones de Franco (ama gazte bat Frankoren espetxeetan) liburuan kontatu zuen. Salaketa egin ondoren, ez zuen familiaren, ez bisitarik, ez arretarik jaso kartzelan. Miguel Sevilla Cabrero, Casimira ahizparen senarra, jo zuen erruduntzat Amparok. Elizgizonen sastre eta militante tradizionalista zen, eta eskuin katolikoaren hautagaia izan zen 1931ko udal-hauteskundeetan (ez zuten hautatu, bai ordea Saturnino Barayón, Amparoren neba ). Nolanahi ere, Miguel Sevilla, Barayón familiaren buru bihurtu zen, Saturnino eta Antonio kartzelaratu eta fusilatu ondoren.

1936ko urriaren 10ean, Andrea Sender Barayón txikia amarengandik banandu eta hospiziora eraman zuten.[1] Hiriko hilerriko tapietan fusilatu aurretik, Zamorako espetxean egin zituen azken orduetan, Amparok hau idatzi zion senarrari agur esateko gutun batean:[4]

Ez barkatu Andreina, gure txikia, lapurtu didaten nire hiltzaileei, ez parkatu ni salatzeaz errudun den Miguel Sevillari. Ez dut nigatik sentitzen, zuregatik hiltzen bainaiz. Baina zer gertatuko zaie gure haurrei? Orain zureak dira. Beti maiteko zaitut. Amparo Barayón

Hurrengo egunean, 1936ko urriaren 11n, Amparo falangista-talde bati eman zioten, Martín Mariscalen zuzendaritzapean, eta 32 urte zituela hil zuten Zamorako hilerrian, beste bi emakumerekin batera: Juliana Luis García eta Antonia Blanco Luis, Zamorako bizilagunak.[5] Era berean, Amparoren nebak hilak zituzten, Antonio abuztuaren 28an eta Saturnino 1936ko irailaren 18an. Barayon nebak, hil ondoren, Ondasunak Konfiskatzeko Batzorde Probintzialak irekitako espedienteen mende jarri ziren, eta erantzukizun politikoen jurisdikziora pasatu ziren. Golpistek ematen zioten garrantzia frogatzeko, Amparo probintziako 1. espedientean sartu zen. Agintariek haren heriotza justifikatu zuten, eta 1937an jakinarazi zuten Amparo “espioitzat hartuta” zegoela.

Zona frankistan geratu ziren Amparoren eta Ramonen seme-alabak (Ramón eta Andrea) aitak berreskuratu zituen, Nazioarteko Gurutze Gorriaren laguntzarekin, 1938ko udaberrian.

Amparo Barayón Ramón J. Senderren eleberrietan aldatu

  • Los cinco libros de Ariadna (1957) lanean, Ramón J. Senderrek Amparoren haurtzaroa kontatzen du.
  • Siete domingos rojos (1932), Madrilgo aktibismo anarkistaren garaiari buruzkoa da, eta emaztearekiko maitasun-gutun bat ere badu.

Amparo Barayón eta haren seme Ramón Sender Barayón aldatu

  • Amparo Barayónen semeak, Ramón Sender Barayónek, bere amaren omenez, A death in Zamora, Alburquerque, University of New Mexico Press, 1989; gaztelaniara itzuli zuten: Muerte en Zamora, Bartzelona, Plaza & Janés, 1990; eta itzulpen alemaniarra ere ezagutu zuen: Tochd, Zamora 2000.[6]
  • Amparo Barayónen bizitzarekiko interesa agerian geratu zen Ramón Sender Barayónen Muerte en Zamora liburuaren beste edizio bat argitaratzean. Liburua Postmetropolis Editorialak argitaratu zuen, Paul Prestonek eta Helen Grahamen eta Francisco Espinosa Maestreren testuek prologatua. Mercedes Ebon-Maes Kemp-en edizioa eta itzulpena.[7]
  • 2018an, Luis Olano zinemagileak Ramón Sender Barayónen bizitzari buruzko filma egin zuen, Sender Barayón. Viaje hacia La Luz izenekoa.[8][9]

Aintzatespenak aldatu

Amparo Barayónen figura aztertu eta kokatu da historian, bizitza kultural, sozial eta politikoan bete-betean parte hartu zuen emakume profesional eta independente gisa. Gaur egun:

  • Antzerkia, Carme Portacelik zuzendutako Solo son mujeres Carmen Domingoren lanarekin.[10]
  • Zineman, Sender Barayón. Viaje hacia La Luz, Luis Olano errealizadorena.
  • Musikan, Trío Amparo Barayón musika taldea, Elisa Rapado piano-joleak, Javier Blanco klarinete-joleak eta Mario Carpintero biolak osatua.[11]
  • Kale baten izena bere jaioterrian, Zamoran, Pinilla auzoan, Hermanos Barayón.[12]

Bibliografia aldatu

  • Pilar Fidalgo Carasa, Una joven madre en las prisiones de Franco Eduardo Martinen itzulpena eta sarrera, Foro por la Memoria de Zamorak argitaratua, Zamorako espetxeko emakumeen bizitza kontatzen du. Bertan Amparo Barayón aipatzen da. “Bederatzi hilabete fakziosoen esku: testigantza pertsonala” bertsio laburtua 1937ko maiatzaren 20tik 24ra argitaratu zen El Sozialistan.
  • Ramón Salas Larrazábal, Perdidas de la guerra, Bartzelona, 1977.
  • Eduardo Martín Gonzálezek New York Times-eko Muerte en Zamoraren (Zamorako Heriotza) aipamena jasotzen du.
  • Guerra Civil Española en Castilla y León (Espainiako Gerra Zibila Gaztela eta Leonen): El Correo de Zamoran argitaratutako artikuluen bilduma.
  • Miguel Ángel Mateos Rodríguez, Muerte en Zamora: La tragedia de Amparo Barayón (Heriotza Zamoran: Amparo Barayóngo tragedia) (2005).
  • Paul Preston, Verdades grandes y pequeñas (Egia handiak eta txikiak) El Correo de Zamora, 2005eko apirilaren 10a.

Erreferentziak aldatu

  1. ↑ a b «Perspectiva histórica y problemas actuales de la institución penitenciaria en España. Las mujeres encarceladas toman la palabra” Las prisiones en la Guerra Civil y el Franquismo.» Tesis doctoral. Universidad de Salamanca 2003.
  2. ↑ El periódico El Heraldo de Zamora, 01/12/1927, la describía como “Eva moderna y valiente por su ideología y cultura, no solo musical sino literaria”.
  3. ↑ Gaceta de Madrid, nº 43. 12 de febrero de 1936.
  4. ↑ Santos Juliá: Víctimas de la Guerra Civil. Temas de Hoy, 1999; pág. 108 y ss
  5. ↑ Gómez, I.. (22 de mayo de 2013). Las autoridades lo largaron de Zamora debido a sus excesos y su crueldad. .
  6. ↑ Sender Barayón, Ramón. A death in Zamora. Albuquerque (NM), University of New Mexico, 1989.
  7. ↑ ACR,CCR, postmetropolis editorial, asociación culturas radicales,. «Postmetropolis – Ramón Sender Barayón. Muerte en Zamora.» postmetropolis.com.
  8. ↑ [https://www.elmundo.es/cultura/laesferadepapel/2018/12/31/5c266831fdddff318f8b4655.html «Ram�n Sender Baray�n: "No quiero ser un nombre, como mi padre, sino un verbo"»] ELMUNDO 31 de diciembre de 2018.
  9. ↑ Castro, Antón. (18 de junio de 2018). «El cineasta Luis Olano dedica un documental al hijo del escritor oscense Ramón J. Sender» heraldo.es.
  10. ↑ www.introarte.net, Introarte S. L.-. «Carme Portaceli trae a La Abadía un montaje sobre la invisibilidad y el sufrimiento de la mujer durante la Guerra Civil - Teatro Abadía» www.teatroabadia.com.
  11. ↑ Zamora, La Opinión de. «El trío Amparo Barayón ofrece su primer concierto el viernes en la Biblioteca Pública» www.laopiniondezamora.es.
  12. ↑ Zamora, La Opinión de. «Inauguradas dos calles en Pinilla en recuerdo de los republicanos Hermanos Barayón y Felipe Anciones» www.laopiniondezamora.es.

Kanpo estekak aldatu

"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Amparo_Barayón&oldid=9532843"(e)tik eskuratuta